||2.11|| கீதா சாஸ்த்திர துவக்கம்:
श्री भगवानुवाच
अशोच्यानन्वशोचस्त्वम् प्रज्ञावादांश्च भाषसे ।
गतासूनगतासूंश्च नानुशोचन्ति पण्डिता: ।। ११
ஶ்ரீ பகவானுவாச
அசோ1ச்யானன்வசோ1சஸ்த்வம் ப்ரக்ஞாவாதாம்ஸ்ச பா4ஷஸே ।
க3தாஸூனக3தாஸூன்ஸ்ச நானுசோ1சந்தி பண்டி4தா: ।। 11
त्वम् த்வம் நீ अशोच्यान् அசோ1ச்யான் துயரப்படத்தகாதவர் பொருட்டு
अन्वशोच: அன்வசோ1ச: துயரப்படுகிறாய் प्रज्ञावादांन् च ப்ரக்ஞாவாதான் ச ஞானியரது சொற்களையும் भाषसे பா4ஷஸே பேசுகிறாய் पण्डिता: பண்டி4தா: பண்டிதர்கள்
गतासू्न् (गत असून्) க3தாஸூன்(கத அஸூன்) இறந்தார் च ச மற்றும்
अगतासूंन् அக3தாஸூன் இருப்பவர் न अनुशोचन्ति ந அனுசோ1சந்தி துயரப்படமாட்டார்கள்.
நீ துயரத்திற்கு யோக்யதை இல்லாத விஷயத்தை குறித்து துயரப்படுகிறாய். ஞானியரது சொற்களையும் பேசுகிறாய். பண்டிதர்கள் இறந்தார் மற்றும் இருப்பவர் குறித்து துயரப்படமாட்டார்கள்.
பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு :
ஶ்ரீ பகவான் சொல்கிறான்,
துயர்படத்தகாதார் பொருட்டு துயர்ப் படுகின்றாய். ஞான வுரைகளு முரைக்கிறாய்! இறந்தார்க்கேனும் இருந்தார்க்கேனுந் துயர் கொளார் அறிஞர்.
விளக்கம்:
=> கீதா சாஸ்த்திரத்தின் சாரம்:
இது உபக்ரம(ஆரம்ப) ஸ்லோகம். பொதுவாக முகவுரையில் உரைக்கான சாரம் கூறப்படுவது மரபு. இங்கும் கீதா சாஸ்த்திரத்தின் சாரம் இவ்விதம் கூறப்படுகிறது.
பண்டா(पण्डा) - ஆத்ம ஞானம்(self-knowledge)
பண்டிதா:(पण्डिता:) - ஆத்ம ஞானமுடையவர்கள்
பண்டிதா: ந அனுசோசந்தி - ஞானிகள் துயரப்படுவதில்லை (அ) அஞ்ஞானிகள் துயரப்படுகிறார்கள்.
* ஞானிகள் துயரப்படுவதில்லை —> அஞ்ஞானிகள் துயரப்படுகிறார்கள் —> ஆத்ம அக்ஞானம் துயரத்திற்கு காரணம் —> ஆத்ம ஞானம் துயரத்தை நீக்க காரணம் —> ஆகவே ஆத்ம ஞானத்தை கொடுத்து சோகத்தை நீக்குதல்(சோக நிவ்ருத்தி) சாரம்.
* சாதனம் = ஆத்ம ஞானம்; சாத்யம் = சோகத்தை நீக்குதல்
=> சோக காரணம்:
மரணம்? மரணமே ஒருவனை சோகப்படுத்துகிறதா அல்லது தனக்கு வேண்டப்பட்டவன் என்ற சம்பந்தம் மனதிற்கு துயரத்தை தருகிறதா? எந்த சூழ்நிலையில் ‘நான் (அஹம்_अहम् )’, ‘எனது (மம_मम)’ எனும் பாவனை இருக்கிறதோ அது நமக்கு பந்தத்தை தருகிறது. ஒருவனது துயரத்தை நீக்க சூழ்நிலை மாற்றம் அவசியமில்லை. தன்னை அச்சூழ்நிலையோடு பிணைக்கும் ‘நான்’, ‘எனது’ பாவனை நீங்கினால் போதும்.
உண்மையில் நான்(ஆத்மா), எனது(நான் அல்லாதது_அனாத்மா) சோக காரணமா? ஆத்மா சோக காரணமெனில் அதை குறித்து கவலை அடைய தேவையேயில்லை. ஏனெனில் சோகம் ஆத்மாவின் சுபாவம்(இயற்கை) என்றாகிவிடும். எதுவும் சுபாவப்படி இருப்பது தானே நல்லது. தாவுதல் குரங்கின் இயற்கையெனில் அது அப்படி இருப்பது தான் சிறந்தது. அமைதியாக இருக்கும் குரங்கில் பிரச்சனை இருக்கிறது என்றே அர்த்தம். ஆகவே ஆத்மா சோக காரணமெனில் அது எனக்கு பிரச்சனையாக இருக்கப்போவதில்லை.
அப்படியெனில் அனாத்மா சோக காரணமா? ‘என்னுடையது’ என நான் தேர்ந்தெடுத்தது காரணமெனில் மீண்டும் ‘நான்’ என்பதை நோக்கியே சிக்கல் திரும்புகிறது. சோகத்தை நீக்க ஆத்மா அனாத்மா விசாரம் செய்யப்பட வேண்டியது அவசியமாகிறது. இதுவே கீதையின் கருப்பொருள்.
=> நான் யார்?
இயற்கையாகவே எல்லா ஜீவராசிகளும் ‘நான்’ என்பதை தவறாகப் புரிந்துகொண்டுள்ளார்கள். தன்னைப் பற்றிய அறியாமையுடனேயே (அக்ஞானம்) பிறக்கிறார்கள். அக்ஞானத்திற்கு துவக்கம் இல்லை. ஆனால் முடிவு உண்டு. ஒருமுறை சென்றபின் மீண்டும் வருவதில்லை.
அக்ஞானத்தின் விளைவு அத்யாசம்( வேறொன்றை ஏற்றி வைத்தல்). உதாரணமாக மங்கிய வெளிச்சத்தில் கயிற்றை பாம்பு என நினைத்தல். இதில் கயிற்றின் ‘இருத்தல்’ பாம்பிற்கு செல்கிறது. பாம்பின் விஷத்தை கயிற்றிற்கு கொடுத்து இல்லாத துயரத்திற்கு பயந்து ஓடுகிறோம். அதுபோல, தன்னைப் பற்றிய அறியாமையில் தனக்கு அப்பாற்பட்டதை ‘நான்’ என எடுத்துக் கொண்டு அதன் மீது அபிமானத்தை ஏற்றிவைத்து துயரப்படுகிறோம். வேதாந்த உபதேசம் சூழ்நிலையை மாற்றுவதில்லை. ஆத்மா விசாரத்தின் மூலம் அச்சூழ்நிலையை சந்திப்பவனின் புத்தியை மாற்றுகிறது.
=> யோகத்திற்கு அஸ்திவாரம்:
யோகத்திற்கான முதற்படி இங்கு மறைமுகமாக புகட்டப்படுகிறது. ஞானி போல் பேசுவதும், அக்ஞானி போல விசனப்படுவதும் அர்ஜுனன்பால் இருந்த முரண்பாடாகும். அறிந்தோ அறியாமலோ பலபேர் இத்தவறை செய்கின்றனர். அவர்கள் சொல்வது ஒன்றாகவும் செய்வது வேறொன்றாகவும் இருக்கிறது. மனம், மொழி, செயல்(மெய்) ஆகிய மூன்றுக்குமிடையில் யோகம் செய்தல் சாதகனது முதற்கடமையாகின்றது. மனமொன்று எண்ண, மொழியொன்று பேச, இவ்விரண்டிற்கும் மாறான மற்றொன்றை மெய் செய்ய, மனிதனது ஆற்றல் சிதறடைகிறது. ஆகவே ஒருவன் சிந்திப்பதும், சொல்லுவதும், செய்வதும் முற்றிலும் பொருந்தி ஒன்றுபட்டிருக்கவேண்டும். அப்பொழுதுதான் அவன் ஆத்மசக்தியுடையவன் ஆகின்றான்.
ஶ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் உபதேசம்:
நெஞ்சில் உள்ளதையே வாயால் சொல்லு. உனது சொல்லுக்கும் சிந்தைக்கும் முழுமையான ஒற்றுமை இருக்கட்டும். அப்படி ஒற்றுமை ஏற்படாவிடில் உனக்கு யாதொரு நன்மையும் உண்டாகாது.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
।।2.12 - 2.25।। ஆத்ம ஞானம் உபதேசிக்கப்படுகிறது ( இதில் ।।2.14 & 2.15।। அனாத்மா குறித்தது)
இந்த அத்யாயத்தின் தலைப்பில் வரும் 'ஸாங்கியம்' என்ற சொல்லின் பொருள் - எதில் தத்வம் தெளிவாக சொல்லப்பட்டுள்ளதோ = ஆத்ம ஞானம்.
ஸாங்கிய யோக: => ஆத்ம ஞானத்தை தலைப்பாகக்(பொருளாக) கொண்டது.
முகவுரை:
அனாத்மா:
* அறியப்படும் பொருள்(த்ருஷ்யம்_दृश्यम् )
* சரீரம் = ஸ்தூல சரீரம் + சூக்ஷம சரீரம் + காரண சரீரம்
* ஞானேந்திரியங்கள் [5] = மெய், வாய், கண், செவி, மூக்கு இவற்றின் சக்தி
(தொடுதல், சுவை, பார்வை, கேட்டல், நுகர்தல்)
* கர்மேந்திரியங்கள் [5] = செயல் செய்யும் இந்திரியங்கள் ( வாக்கு, கை,
கால்கள், மலவாய், கருவாய்)
* ப்ராணன் [5] = ப்ராணன், அபானன், வ்யானன், சமானன், உதானன்.
* சூக்ஷம சரீரம் = ஞானேந்திரியங்கள்[5] + கர்மேந்திரியங்கள்[5] + ப்ராணன் [5] +
மனம் + புத்தி + சித்தம் + அஹங்காரம்.
* காரண சரீரம் = ஸ்தூல, சூக்ஷம சரீரங்களுக்கு காரணமானது. பாப புண்ணியங்களின் இருப்பிடம். வெளித்தோற்றத்திற்கு வராதது(அவ்யக்தம்). இதன் தோற்றத்தை சொல்ல முடியாது(அநாதி).
ஆத்மா:
* மூன்று உடலையும் அறிபவன்(த்ருக்_दृक्)
* சித்(consciousness) , சேதனம், ஞான சொரூபம்
* ஸத், சித், ஆனந்த சொரூபம்
=> அர்ஜுனனிடம் பகவான் கேட்கும் 3 முக்கிய விகல்பங்கள்:
உன்னுடைய துயரம் பீஷ்மர், த்ரோணரின்,
(1) ஆத்மாவை குறித்ததா?
(2) அனாத்மாவை குறித்ததா? அல்லது
(3) இது அதர்மம் என துயரப்படுகிறாயா?
மேற்கூறிய இந்தக் கேள்விகளுக்கு பதில் உரைக்கும் நோக்கிலேயே பகவானின் உபதேசம் அமைந்துள்ளது.
।।2.12।। ஆத்மா என்றும் இருப்பது(நித்யம்)[அனாத்மா அழிவிற்குட்பட்டது] :
न त्वेवाहं जातु नासं न त्वं नेमे जनाधिपा: ।
न चैव न भविष्याम: सर्वे वयमत: परम् ।। १२
ந த்வேவாஹம் ஜாது நாஸம் ந த்வம் நேமே ஜனாதி4பா: ।
ந சைவ ந ப4விஷ்யாம: ஸர்வே வயமத: பரம் ।। 12
अहं அஹம் நான் जातु ஜாது எப்போதாவது न तु आसं ந து ஆஸம் இருந்ததில்லை(என்பது)
न एव ந ஏவ இல்லவே இல்லை त्वं த்வம் நீ (न आसी: ந ஆஸீ: இருந்ததில்லை என்பது) न ந இல்லை
इमे இமே இந்த जनाधिपा: ஜனாதி4பா: அரசர்கள் (न आसन् ந ஆஸன் இருந்ததில்லை என்பது)
न ந இல்லை अत: परम् அத: பரம் இனிமேல் सर्वे वयम् ஸர்வே வயம் நாமெல்லோரும்
न भविष्याम: च ந ப4விஷ்யாம: ச இருக்கமாட்டோம் என்பதும் न एव ந ஏவ இல்லவே இல்லை.
முன்பு எப்போதாவது நான் இருந்ததில்லை என்பது இல்லை. நீயும், இந்த அரசர்களும் இருந்ததில்லை என்பதும் இல்லை. இனி நாம் எதிர்காலத்தில் இல்லாமல் போவோம் என்பதும் இல்லவே இல்லை.
பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு :
இதன் முன் எக்காலத்திலும் நான் இல்லாதிருந்திலேன். நீயும் இங்குள்ள வேந்தர் யாவரும் அப்படியே. இனி நாம் என்றைக்கும் இல்லாமற் போகவும் மாட்டோம்.
விளக்கம்:
=> ஆத்மா என்றும் இருப்பது(நித்யம்_नित्यम् ):
எந்த ஒரு பொருளுக்கும், உற்பத்திக்கு முன் இல்லாமலிருத்தல் என்பதும், அதனுடைய அழிவிற்கு பின் இல்லாமலிருத்தல் என்பதும் உண்டு. இது அநித்யத்தை குறிக்கிறது. நான் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் தோன்றியவன் என எண்ணுகிறோம். பிறந்த நாள் கொண்டாடுகிறோம். ஆனால் உண்மையில் தோன்றியது இந்த நாமரூபம்; சரீரம். சரீரத்தின் தோற்றத்தை ஆத்மாவிற்கு ஏற்றிவைத்து ‘நான் பிறக்கின்றேன், முதுமை அடைகின்றேன், இறக்கப் போகின்றேன்’ என்று குழம்புகிறோம். இங்கு பகவான் எதிர்மறை வாக்கியங்கள்(இருந்ததில்லை என்பது இல்லவே இல்லை) மூலம் அதை நீக்குகிறார். ஆத்மாவாகிய ‘நான்’ பிறப்பதில்லை. இல்லாமல் போவது என்பது இல்லவே இல்லை. ஆத்மா என்றும் இருப்பது - நித்யம்.
=> ஆத்மா ஒன்று(एकम् _ஏகம்) :
இங்கு க்ருஷ்ணர், ‘நான், நீ(அர்ஜுனன்), இந்த மன்னர்கள் அனைவரும் இல்லாமல் இருந்ததில்லை. இனி இல்லாமல் போவதும் இல்லை’ என பன்மையில் கூறுவது, சரீர(உபாதி_ उपाधि:) அடிப்படையில். உதாரணமாக பானைகள் வந்து செல்கின்றன. பானை ஆகாசம் என்பது அனைத்து பானைகளுக்கும் ஒன்றுதான். ஏனெனில் பானைகளுக்கு உள்ளும் வெளியும் பரவிக்கிடக்கும் ஆகாசம் ஒன்றே. அது போல க்ருஷ்ணர், அர்ஜுனன், கூடியிருந்த மன்னர்கள் என உடல்கள், சரீரங்கள்(உபாதி) பலவாயினும், ஆத்மா ஒன்று. காலத்திற்குட்பட்ட அநித்யமான இந்த உடல்கள் குண, வடிவ வரையறைக்குட்பட்டதாக பலவாக உள்ளது. காலத்தை கடந்த நித்ய_ஆத்மா, வடிவம் மற்றும் குணங்களைக் கடந்து ஒன்றாக உள்ளது.
=> சரீரம்_உபாதி:
उप समीपे स्थित्वा स्वीयं धर्मं रूपम् अन्यत्र आदधाति इति उपाधि: ।
(உப ஸமீபே ஸ்தி2த்வா ஸ்வீயம் த4ர்மம் ரூபம் அன்யத்ர ஆத3தா4தி இதி உபாதி4:)
எந்த ஒன்று தன்னருகில் இருக்கும் இனியொன்றிற்கு தனது குணங்களை அளிக்கிறதோ அது உபாதி.
ரோஜா மலர் தனது குணங்களில் ஒன்றாகிய சிவப்பு வர்ணத்தை தனக்கு அருகில் உள்ள ஸ்படிகத்திற்கு கொடுப்பதால், இங்கு மலர் உபாதி. சரீரம் தன்னருகில் இருக்கும் ஆத்மாவிற்கு, தன்னுடைய குணங்களான தோன்றுதல், மாற்றமடைதல், இறத்தல்… முதலியவற்றை கொடுப்பதால் சரீரம், உபாதி எனப்படுகிறது. இங்கு கொடுத்தல் என்பது உண்மையில் கொடுப்பது அல்ல; கொடுப்பதை போல தெரிதல். உதாரணத்தில் சொல்லப்பட்ட ஸ்படிகம் உண்மையிலேயே சிகப்பாக மாறுவதில்லை. சிகப்பாக மாறியதை போல தெரிகிறது. அதுபோல உண்மையில் ஆத்மா எந்த குணத்தையும் அடைவதில்லை. அடைந்ததை போல தெரிகிறது அவ்வளவே. ஆத்மா மற்றும் அனாத்மா பற்றிய புரிதல் அதிகரிக்க, இந்த ஸ்லோகத்தின் முதல் வரி குறித்த புரிதலும் அதிகரிக்கும்.
---------------------------------------------------------------------------------------