||12.12|| பக்குவமடைதலின் அறிகுறியை விளக்குகிறார்:
श्रेयो हि ज्ञानमभ्यासाज्ज्ञानाद्ध्यानं विशिष्यते ।
ध्यानात्कर्मफलत्यागस्त्यागाच्छान्तिरनन्तरम् ।। १२ ।।
ச்1ரேயோ ஹி ஜ்ஞாநமப்4யாஸாஜ்ஜ்ஞாநாத்3த்4யாநம் விசி1ஷ்யதே ।
த்4யாநாத்கர்மப2லத்யாக3ஸ்த்யாகா3ச்சா2ந்திரநந்தரம் ।। 12 ।।
अभ्यासात् அப்4யாஸாத் அப்பியாசத்தைக் காட்டிலும் ज्ञानम् ஜ்ஞாநம் ஞானம்
श्रेय: हि ச்1ரேய: ஹி சிறந்ததே ज्ञानात् ஜ்ஞாநாத் ஞானத்தைக் காட்டிலும்
ध्यानम् த்4யாநம் தியானம் विशिष्यते விசி1ஷ்யதே விசேஷமானது
ध्यानात् த்4யாநாத் தியானத்தைக் காட்டிலும்
कर्मफल त्याग: கர்ம ப2ல த்யாக3: கர்மபலத் தியாகம் त्यागात् த்யாகா3த் தியாகத்திலிருந்து
शान्ति: சா1ந்தி: சாந்தி अरनन्तरम् அநந்தரம் தொடர்கிறது.
பழக்கத்தைக் காட்டிலும் ஞானம் சிறந்தது. ஞானத்திலும் தியானம் மேலானது. தியானத்தைக் காட்டிலும் கர்மபலத் தியாகம் உயர்ந்தது. தியாகத்தினின்று விரைவில் சாந்தி உண்டாகிறது.
சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு:
பழக்கத்தைக் காட்டிலும் ஞானம் சிறந்தது. ஞானத்தைக் காட்டிலும் தியானம் சிறந்தது. தியானத்தை காட்டிலும் செய்கைப் பயன்களைத் துறந்துவிடுதல் மேம்பட்டது. அத்துறவைக் காட்டிலும் சாந்தி உயர்ந்தது.
விளக்கம்:
கடைசியாகச் சொல்லப்பட்ட போதிலும், ஏற்கனவே குறிப்பிட்ட மற்ற சாதனைகளை விட கர்ம-பல-தியாகம் எனும் சாதனையானது எந்த வகையிலும் தாழ்ந்ததல்ல என முதல் படியிலிருக்கும் பக்தர்களை பகவான் இங்கு உற்சாகப்படுத்துகிறார். இதன்பொருட்டு அவர் அதை தான் குறிப்பிட்ட மற்ற சாதனைகளுடன் ஒப்பிட்டு கர்ம-பல-தியாகத்தைச் சிறந்தது எனப் புகழ்கிறார். மேற்கூறப்பட்ட ஐந்து படிநிலைகளிலும் ஏதேனும் ஒரு படியிலிருப்பது தான் முக்கியமே தவிர, அது எந்த படிநிலை எனப் பார்த்து குற்றவுணர்ச்சி அடையத் தேவையில்லை. தகுதியில்லாமல் மேல்படியிலிருப்பதைக் காட்டிலும் தனது தகுதிக்கேற்ப சரியான படிநிலையில் இருப்பதே உத்தமான காரியமாகும்.
=> நான்கு சாதனைகள்:
இந்த சுலோகத்தில் பகவான் மொத்தம் நான்கு சாதனைகளை எடுத்துக் கொண்டு அதை ஒப்பிட்டு வரிசைப்படுத்துகிறார்.
(1) அப்யாசம்: ஈஷ்வரனை சிந்திப்பது அல்லது இறைவனை மனதில் வைத்துப் பழகுதல் அப்யாசம் ஆகும். இது இறைவனைப் பற்றிய சரியான புரிதல் இல்லாமல், தனது இலக்கு அல்லது புருஷார்த்தத்தைப் பற்றிய தெளிவான அறிவில்லாமல், வெறுமனே தியானம் பழகுதலைக் குறிக்கிறது. இதை ஞானமற்ற-தியானம் எனலாம்.
(2) ஞானம்: சாஸ்திரத்தை கற்றதன் பலனாக இறைவனைப் பற்றிய புரிதலுடன் கூடிய அறிவு இங்கு ஞானம் எனப்படுகிறது. தியானப் பயிற்சி என எதுவுமின்றி வெறும் புருஷார்த்த அறிவை மட்டுமே உடையவனை பகவான் இந்தப் பிரிவில் வைக்கின்றார். இதை தியானமற்ற-ஞானம் எனலாம்.
(3) தியானம்: ஈஷ்வரனைப் பற்றிய தெளிவான அறிவை உடைபவனாக மட்டுமல்லாமல், அந்த அறிவில் நிலைபெற அதை தியானிப்பவன் இந்த பிரிவில் சொல்லப்படுகிறான். எனவே இது ‘ஞானத்துடன் கூடிய தியானம்’ ஆகிறது.
(4) கர்ம-பல-தியாகம்: இது கர்ம-பலனை தியாகம் செய்வதன் மூலம் அனைத்து பலனையும் ஈஷ்வர பிரசாதமாக ஏற்றுக் கொள்ளுதலைக் குறிக்கிறது.
=> ஞானம் மேலானது:
அப்யாசத்தைக் காட்டிலும் ஞானம் சிறந்தது — அப்4யாஸாத் ஜ்ஞாநம் ச்1ரேய:, என்கிறார் பகவான். இறைஞானமின்றி வெறுமனே செய்யப்படுகின்ற தியானத்தைக் காட்டிலும் தியானமற்ற ஈஷ்வர ஞானம் மேலானது என்கிறார். எனவேதான் சங்கரர் அப்யாசம் என்ற சொல்லுக்கு, முற்றிலும் இயந்திரத் தனமானது எனப் பொருள்படும் ‘அவிவேகபூர்வக’ எனும் அடைமொழியைக் கொடுக்கிறார். எது நிலையானது-எது நிலையற்றது எனும் நித்யாநித்ய-விவேகமோ அல்லது எது சரியான இலக்கு எனும் புருஷார்த்த-விவேகமோ அவனிடம் இல்லை. ஆகையினால் எதற்காகச் செய்கிறோம் என்கிற புரிதலில்லாததால், அதை தொடர்ந்து செய்யும் உறுதியில்லாமல் போகிறது. இப்படிப்பட்ட அப்யாசத்தைக் காட்டிலும் ஞானம் சிறந்தது. எனவே பகவான், விவேகம் இல்லாமல் பின்பற்றப்படும் ஒழுக்கத்தைக் காட்டிலும் விவேகத்துடன் இருப்பது மேலானது என்கிறார். அதாவது அறிவுப் பூர்வமாக செய்யப்படாத தியானத்தைக் காட்டிலும் தியானமில்லாத அறிவு சிறந்தது என்கிறார். இங்கு ஞானம் என்பது ஆத்ம-ஞானத்தைக் குறிக்கவில்லை. ஈஷ்வர ஞானத்தை தனது இலக்காக(புருஷார்த்தம்) தேர்ந்தெடுக்கத் தேவையான அறிவைக் குறிக்கிறது.
=> தியானம் உயர்ந்தது:
ஞானத்திலும் தியானம் மேலானது — ஜ்ஞாநாத் த்4யாநம் விசி1ஷ்யதே. ஈஷ்வரனைப் பற்றிய வெறும் அறிவு மட்டும் போதாது. அதை தக்கவைத்துக் கொள்ள தியானமும் தேவை. ஆகவே வெறும் ஞானத்தைக் காட்டிலும் அறிவுடன் கூடிய தியானம் சிறந்தது என்கிறார்.
இறுதியாக, தியானத்தை விட கர்ம-பல-தியாகம் சிறந்தது, த்4யாநாத் கர்ம ப2ல த்யாக3:, என்கிறார். கர்ம பலனைத் தியாகம் செய்தல் எளிதானது எனச் சொல்லும் விதமாக பகவான் அதை சாதனைகளில் கடைசியானதாக அல்லது பக்திநிலையில் முதலாவது படிநிலையாகக் குறிப்பிட்டிருந்தாலும், அனைத்தையும் ஒப்பிட்டு அதையே சிறந்தது என்கிறார். ஏன்? அது உருவாக்கும் விளைவின் காரணமாக.
=> தியாகத்தின் பலன்:
த்யாகா3த் சா1ந்தி: அநந்தரம், இந்த தியாகத்தால் உடனடியாக மனசாந்தி ஏற்படுகிறது என்கிறார். கர்மபலனைத் துறத்தலைத் தொடர்ந்து மனவமைதி உண்டாகிறது. கர்மபலனை ஈஷ்வர பிரசாதமாக அங்கீகரிக்கும்போது துக்கத்திற்கானச் சரியான மாற்று மருந்து கிடைக்கப்பெற்றதாகிறது. ஆதாயம் மற்றும் நஷ்டம்(லாபா4லாபெள4), வெற்றி மற்றும் தோல்வி(ஜெயாஜெயெள) ஆகியவற்றினால் உண்டாகும் உற்சாகமும் மனச்சோர்வும் ஒருவனை பாதிப்பதில்லை. விரும்பியதைப் பெறுவது என்பது பிரசாதமாக அல்லாமல், கர்ம-பல-தியாகத்தில் உண்டாகும் வெற்றி பிரசாதமாக ஆகிறது. இந்த பிரசாத-புத்தியே இங்கு கர்ம-பல-தியாகமாகப் போற்றப்படுகிறது. மனச்சாந்தியை பலனாகக் கொண்டுள்ள இந்த பிரசாத-புத்தியானது, மோக்ஷத்திற்கான ஞானத்தைப் பெற ஒருவனது மனதைத் தகுதிப்படுத்துகிறது. மோக்ஷம் என்பது ஞானத்தினால் மட்டுமே. மற்றபடி அனைத்துச் சாதனைகளும் அல்லது படிநிலைகளும் ஒருவனை அந்த ஞானத்திற்கானத் தகுதியைப் பெற தயார்படுத்துகிறது. ஆகையினால் எந்த படிநிலையும் கீழானது அல்ல. ஒவ்வொன்றும் அதற்கேயுரிய பலனைக் கொடுத்து ஒருவனை ஞானயோகத்தை நோக்கி இட்டுச் செல்கிறது.
ஶ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் உபதேசம்:
ஒரு பருந்து அலகில் ஒரு மீனைக் கெளவிக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பிடுங்குதற்காகச் சில காக்கைகளும் பருந்துகளும் அப் பருந்தை பின்தொடர்ந்து கொத்தி ஆரவாரித்தன. அது எத்திக்கில் சென்றாலும் காகங்களும் பருந்துகளும் கூடவே பறந்துசென்றன. தொந்தரவைப் பொறுக்கமாட்டாமல் அப்பருந்து மீனை அப்பால் போட்டுவிட்டது. உடனே அதை வேறொரு பருந்து கெளவிக் கொள்ள காகங்களும் மற்ற பருந்துகளும் இந்தப் புதிய பருந்தைத் தொந்தரவு செய்யத் தொடங்கின. ஆனால் உபத்திரத்திலிருந்து தப்பித்த முதல் பருந்து சாந்தமாய் ஒரு மரக்கிளையில் உட்கார்ந்திருந்தது. இப்படி சாந்தமாக விருக்கும் பக்ஷியைப் பார்த்து வணங்கி, ஓர் அவதூதர், “பருந்தே, நீ எனக்கு குரு. உலகப்பற்றுக்களாகிய சுமையை மனிதன் கீழே போடாத வரையில் அவனால் உலக சஞ்சலங்களின்றும் தப்பித்துக்கொள்ள முடியாது. அவனுக்குச் சமாதானம் ஏற்படாது. இதை நீ எனக்கு கற்பித்தாய்” என்றார்.
---------------------------------------------------------------------------------------------
||12.13|| பக்தனது பேரியல்புகள்:
अद्वेष्टा सर्वभूतानां मैत्र: करुण एव च ।
निर्ममो निरहङ्कार: समदु:खसुख: क्षमी ।। १३ ।।
அத்3வேஷ்டா ஸர்வபூ4தாநாம் மைத்ர: கருண ஏவ ச ।
நிர்மமோ நிரஹங்கார: ஸமது3:க2ஸுக2: க்ஷமீ ।। 13 ।।
सर्वभूतानां ஸர்வபூ4தாநாம் எல்லா உயிர்களிடத்தும் अद्वेष्टा அத்3வேஷ்டா வெறுப்பில்லாதவனாய் मैत्र: மைத்ர: நட்புணர்வும் करुण: एव च கருண: ஏவ ச கருணையும் உடையவனாய்
निर्मम: நிர்மம: மமகாரமற்றவனாய் निरहङ्कार: நிரஹங்கார: அஹங்காரமில்லாதவனாய்
सम दु:ख सुख: ஸம து3:க2 ஸுக2: துக்க சுகத்தை சமமாகக் கருதுபவனாய்
क्षमी க்ஷமீ பொறுமையுடையவனாய், …
உயிர் அனைத்திடத்தும் வெறுப்பின்றி, நட்பும் கருணையும் உடையவனாய், மமகாரம் அகங்காரம் அற்று, இன்ப துன்பங்களைச் சமமாகக் கருதி, பொறுமையுடையவனாய் …
சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு:
எவ்வுயிரையும் பகைத்தலின்றி, அவற்றிடம் நட்பும் கருணையும் உடையவனாய், யானென்பதும் எனதென்பதும் நீங்கி இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் நிகராகக் கொண்டு பொறுமையுடையவனாய்,
விளக்கம்:
இந்த சுலோகத்திலிருந்து பனிரெண்டாவது அத்தியாயத்தின் இரண்டாவது பகுதி ஆரம்பமாகிறது. முதல் பகுதியில் பக்தனின் லக்ஷணங்கள் அல்லது பக்தியின் படிநிலைகள் ஐந்து படிகளாக விளக்கப்பட்டன: (1) ஸகாம-கர்ம-பிரதான கர்மயோகம் (2) நிஷ்காம-கர்ம-பிரதான கர்மயோகம் (3) இஷ்ட-தேவதா உபாசனை (4) விஷ்வரூப-உபாசனை மற்றும் (5) நிர்குண-ப்ரம்ம உபாசனை. இனி இந்த ஐந்து படிநிலைகளையும் வெற்றிகரமாக கடந்தவனது லக்ஷணங்கள் அடுத்த பகுதியில் விவரிக்கப்படவுள்ளது.
இந்த ஐந்து சாதனைகளையும் செய்துமுடித்தவன் ஞானி அல்லது பராபக்தன் என அழைக்கப்படுகிறான். அதாவது வெற்றிகரமாக ஐந்து நிலைகளையும் கடந்த பக்தன், பரா-பக்தன் ஆகின்றான். பரா-பக்தன் எனில் மிக உயர்ந்த பக்தன் என்பது பொருள். ஐந்தாவது மற்றும் இறுதி படியான நிர்குண-ப்ரம்ம விசாரத்தை நிறைவு செய்தவனாகையால் அவன் ஞானியாக உள்ளான். ஜகத் காரணமான ஈஷ்வரன் என்பவர் அறியப்படுபவர் அல்ல; அறிபவனாக, சாக்ஷியாக, தனது சுயசொரூபமாக இருக்கின்றார் என்கிற ஈஷ்வரனைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்த ஞானியாக அவன் உள்ளான். பரமாத்மா மற்றும் ஜீவாத்மா என்பது இரு வேறு இருப்புகள் அல்ல; பரமாத்மாவும் ஜீவாத்மாவும் ஒரே தத்துவத்தைக் குறிக்கும் இரண்டு வார்த்தைகள். எவ்விதம் அலையும் கடலும் இரு பொருள்கள் அல்ல; தண்ணீர் என்கிற ஒரு தத்துவத்திற்கு கொடுக்கப்பட்ட இரண்டு வெவ்வேறு பெயர்களோ, அவ்விதம் ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் வெவ்வேறு பெயர்களாகப் பார்க்கப்படும் ஒரே வஸ்து, என்பதை தெளிவாக அறிந்த ஞானியாக உள்ளான். ஆகையினால் அத்வைத-ஞானி அல்லது அபேத-ஞானியே உயர்ந்த பக்தனாக ஆகிறான்.
இப்படிப்பட்ட மேலான பக்தனின் அல்லது ஞானியின் இலக்கணங்களைப் பற்றி பகவான் ஏற்கனவே இரண்டாம் அத்தியாயத்தில் ஸ்தித-ப்ரஜ்ஞ லக்ஷணங்கள் என்கிற தலைப்பில் பேசியுள்ளார். பதினான்காம் அத்தியாயத்திலும் குணாதீத லக்ஷணங்களாக மீண்டும் ஒரு ஞானியின் இலக்கணங்களை பகவான் வர்ணிக்கவுள்ளார்.
இனி சுலோகம் பதிமூன்று முதல் இருபது வரை கிருஷ்ணர் இந்த பரா-பக்தனைப் பற்றிப் பேசுகிறார். இந்த ஞானி உலகில் எப்படி நடந்து கொள்கிறான்? வாழ்க்கையின் பல்வேறு சூழ்நிலைகளை அவன் எப்படி எதிர்கொள்கிறான்? அவன் பிரச்சனைகளை சந்திக்கிறானா? அப்படி பிரச்சனைகளை எதிர்கொண்டால், அந்தச் சூழ்நிலைக்கு அவனுடைய எதிர்வினை என்ன? சமஸ்கிருதத்தில், இது பராபக்த-லக்ஷணாநி எனப்படுகிறது. லக்ஷணம் என்பது பண்புகளை, குணங்களை அல்லது நடந்துகொள்ளும் விதத்தைக் குறிக்கிறது.
=> ஞானியின் லக்ஷணங்களை பகவான் வர்ணிப்பதற்கான காரணங்கள்:
(1) ஞானத்தின் பலனைப் பற்றி அறியப்படும்போது அதை அடைவதற்கான உற்சாகம் பிறக்கும். அதற்கான சாதனைகளை பின்பற்ற ஆசையும் உறுதியும் உண்டாகும். எனவே சிஷ்யனின் மனதில் உற்சாகத்தை ஊட்டவும் மற்றும் முமுக்ஷுத்துவத்தை வளர்க்கவும் இதைச் செய்கிறார்.
(2) ஒரு ஞானியின் இயல்பான குணங்கள் ஒரு சாதகனுக்கு சாதனையாக ஆகிறது - யாநி ஞாநிந: லக்ஷணாநி தாநி அஜ்ஞாநிந: சாத3நாநி ப4வந்தி. எனவே இங்கு சொல்லப்படும் பண்புகள் அனைத்தும் சாதகர்களாகிய நமக்கு பயிற்சிக்குரிய சாதனைகளாக ஆகின்றன. மேலும் இந்த அளவீட்டைக் கொண்டு நாம் எந்த இடத்தில் உள்ளோம்; எந்த அளவு வளர்ந்துள்ளோம் என அறிந்து கொள்ளவும் இது உதவுகிறது. இதன்மூலம் நாம் சரியான பாதையில் சென்று கொண்டிருக்கிறோமா என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளவும் முடியும்.
(3) ஆன்மிக சாதனையைச் செய்து மோக்ஷத்தை அடைந்த ஒருவன், இவ்வுலகில் வாழும்போதே முக்தனாக இருக்கின்றான். அதாவது மோக்ஷம் என்பது மரணத்திற்குப் பிறகு கிடைக்கவிருக்கின்ற ஒரு பலன் அல்ல என்பதை இதன்மூலம் பகவான் மிகத் தெளிவாகக் கூறுகிறார். மோக்ஷம் என்பது ஒரு மனநிலை; அதை இவ்வுலகில் வாழும்போதே ஞானி அனுபவிக்கிறான். இறந்தபிறகு கிடைக்கப்போகிற பலன் எனில் அதை நாம் நம்புவது கடினமாக இருக்கும். ஆனால் வாழும்போதே, இங்கு இப்போதே இந்தப் பலன் அனுபவிக்கப்படுகிறது. அதனால்தான் அது ஜீவன்-முக்தி எனவும் அழைக்கப்படுகிறது. எனவே இனி நாம் பார்க்கவிருக்கின்ற பண்புகளை, ஜீவன்-முக்த-லக்ஷணாநி அல்லது ஸ்தித-ப்ரஜ்ஞ-லக்ஷணாநி அல்லது பரா-பக்த-லக்ஷணாநி என பல்வேறு விதத்திலும் அழைக்கலாம்.
(4) யார் ஞாநி என்பதில் பண்டிதர்களுக்கே நிறைய குழப்பங்கள் இருப்பதால், சரியான அறிவை கொடுப்பதற்காக இந்த பட்டியல் கொடுக்கப்படுகிறது.
=> எச்சரிக்கை:
இந்த லக்ஷணங்களைக் கற்கும்போது சில விபரீத விளைவுகளும் உண்டாகின்றன.
(1) இது மற்றவர்களைச் சோதிப்பதற்காகக் கொடுக்கப்பட்டவைகள் அல்ல. சாதகன் ஒருவன் தன்னை புரிந்து கொள்வதற்கான சொந்த உபயோகத்திற்காக இதை பயன்படுத்த வேண்டும்.
(2) சுய-மதிப்பீட்டின்போது இப்பண்புகள் தன்னிடம் இல்லையே என்கிற குற்றவுணர்வு வரக்கூடாது. ஞானியர்களும் சாதகர்களாக இருந்து சிரமப்பட்டுதான் அப்பண்புகளை அடைந்துள்ளார்கள்; அதிக தவத்தின்மூலம் அதை அடைந்துள்ளார்கள். அவர்களின் தவம் ரகசியமாக இருக்கின்றது; பலனை மட்டுமே பார்த்து குற்றவுணர்ச்சி அடையத் தேவையில்லை.
இனி நாம் ஞானியின் குணங்களை ஒவ்வொன்றாக விசாரம் செய்யலாம். இந்த சுலோகத்தில் பகவான் ஏழு பண்புகளைக் கூறுகிறார்.
=> (1) வெறுப்பில்லாதவன்:
எல்லா உயிர்களிடத்தும் துவேஷமில்லாதவன் — அத்3வேஷ்டா ஸர்வபூ4தாநாம். எதற்காகவும் யாரையும் வெறுக்காதவனாக, வெறுப்பு என்கிற உணர்விலிருந்து விடுதலை அடைந்தவனாக ஞானி இருக்கின்றான். பிரபஞ்சத்திலுள்ள எந்தவொரு உயிரினத்தையும் அவன் வெறுப்பதில்லை. இது ஒரு ஞானி அல்லது சந்யாசிக்குரிய முக்கியத் தகுதிகளில் ஒன்றாகும். ஒருவன் தனக்கு சில வலிகளை ஏற்படுத்தினாலும்கூட, ஞானியானவன் அந்த நபர் மீது எந்த வெறுப்பையும், தவறான எண்ணத்தையும் கொண்டிருப்பதில்லை என்று சங்கரர் கூறுகிறார். இது ஞானிக்கு இயல்பான குணமாக ஆகின்றது.
-> வெறுப்பு மற்றவர்களின் மீது வரக் காரணம்:
* நமக்கு துயரத்தை, சங்கடத்தை, கடினத்தை கொடுப்பவர்களின் மீது வெறுப்பு வருகிறது.
* பற்று உள்ள இடத்தில்தான் வெறுப்பும் வருகிறது. விரும்பியது கிடைக்காதபோது அதற்கு தடையாக இருப்பவர்களின் மீது துவேஷம் உண்டாகிறது.
* வேற்றுமை உள்ள இடத்தில் இயல்பாக வெறுப்பு ஏற்படுகிறது. உதாரணமாக கிரிக்கெட்டில் இந்திய அணி வெற்றிபெற வேண்டும் எனும்போது, அதற்கு எதிரான அணிகளை வெறுப்பது இயல்பாக நிகழ்வதுபோல.
-> ஒரு ஞானிக்கு துவேஷமில்லாததன் காரணங்கள்:
* ஞானிக்கு விருப்பு மற்றும் வெறுப்பு என எதுவுமில்லை; அவன் அனைத்திடத்தும் அசங்கமானவனாக(பற்றற்றவனாக) உள்ளான்.
* பிறர் அவனுக்கு கஷ்டத்தை கொடுக்கும்போது, ‘அவர்கள் என்னை துன்புறுத்தவில்லை; எனது அகங்காரத்தையே(தானெனல் அல்லது ‘நான்’ எனும் அபிமானத்தையே) கஷ்டப்படுத்துகிறார்கள். அகங்காரம் என்பது நானல்ல; அது என் நிழலைப் போன்றது. அவர்கள் எனது நிழலின் மீது கால் வைக்கிறார்கள்; என்மீது அல்ல’, என எண்ணுகிறான். இவ்விதம் ஞானியானவன் சைத்தன்ய-ஆத்மாவை தனது சுயசொரூபமாக நிச்சயித்து, உடல் மனம் புத்தி மற்றும் அகங்காரம் ஆகியவற்றை வெறும் தோற்றமாக அல்லது நிழலாகப் பார்ப்பதால் அதற்கு துன்பத்தை கொடுப்பவர்களை தன்னை துன்புறுத்துபவர்களாக எண்ணி வெறுப்படைவதில்லை.
* ஞானிக்கு, வேறாகப் பார்க்கின்ற ‘அந்யத்வ-புத்தி’ இல்லை. எல்லா ஜீவராசிகளையும் தானாகவே பார்க்கின்றான் — அஹமேவ இதம் ஸர்வம். தன்னிலிருந்து வேறானதாக இங்கு எதுவுமில்லை. அனைத்தின் ஆத்மாவாக நானே இருக்கின்றேன். இந்த அறிவில் நிலைபெற்றிருப்பதால் ஒரு ஞானியானவன் வெறுப்புணர்விலிருந்து விடுதலை அடைந்தவனாக இருக்கின்றான்.
-> வெறுப்புணர்விலிருந்து எப்படி விடுதலை அடைவது:
சாதகன் ஒருவன் வெறுப்பிலிருந்து விடுபடுவது என்பது முதன்மையான மற்றும் மிகவும் சக்திவாய்ந்த பண்பாக ஆகிறது. ஆகவே அப்பண்பை தனதாக்கிக் கொள்ளும் முயற்சியில் அவன் ஈடுபடவேண்டும். எனக்கு யார் மீதும் தனிப்பட்ட முறையில் எந்த வெறுப்பும் இல்லை. ஆனால் எனக்கு தீங்கு செய்பவர்களை மட்டுமே நான் வெறுக்கின்றேன் என ஒருவன் கூறலாம். இங்கு, நியாயமான வெறுப்பு என எதுவுமில்லை. எந்த வடிவிலான வெறுப்பையும் ஒருவனால் நியாயப்படுத்த முடியாது. ஏனெனில் சாஸ்திரத்தின் படி, ஒவ்வொருவனின் உள்ளியல்பும் தெய்வீகமானது, தூய்மையானது. ஒவ்வொரு ஜீவாத்மாவும் சுத்த பரமாத்மாவைத் தவிர வேறில்லை - நித்ய சுத்த புத்த முக்த ஸ்வபாவ. அந்த சுத்தமான ப்ரம்மமாக நீயே இருக்கிறாய் என்பதே சாஸ்திரம் போதிக்கும் உபதேசம் ஆகும். எனவே யாரொருவனும் வெறுப்பிற்குரியவன் அல்ல.
அப்படியெனில் அந்த மனிதனை நான் வெறுக்கவில்லை; அவனது தவறான செயல்களை அல்லது மோசமான நடத்தையையே வெறுக்கிறேன் என ஒருவன் கூறலாம். ஒரு நபரின் தவறான குணமும்கூட வெறுப்பதற்கு தகுதியற்றது ஏனெனில் வெறுப்பு எனும் செயல் அந்த குறிப்பிட்ட நபரின் தவறான செயலுக்கு தீர்வாகாது. நமது துவேஷத்தைக் கொண்டு இனியொருவரின் தீய குணத்தை மாற்றிவிட முடியாது. மாறாக அது, அந்த வெறுப்பு தங்கியிருக்கும் நமது மனதை சேதப்படுத்திவிடும் என்பதை புரிந்து கொள்ளவேண்டும். வெறுப்பு என்பது அமிலம் போன்றது. அது இருக்கும் இடத்தை சிதைத்து அழித்துவிடும். அந்த குறிப்பிட்ட நபரின் தவறான நடத்தையினால் உண்டாகும் துன்பம் மட்டுமல்லாது, கூடவே இந்த வெறுப்பினால் கூடுதல் கஷ்டமும் வந்தமைகிறது. ஒவ்வொரு மனிதனும் அன்புக்கு தகுதியானவன் என்றே சாஸ்திரம் கூறுகிறது.
ஒரு நபரின் தரப்பில் தவறான நடத்தை இருந்தால், அதற்கு பொருத்தமான தகுந்த நடவடிக்கையே பதிலாக இருக்குமே தவிர வெறுப்பு எந்த பிரச்சனைக்கும் தீர்வாகாது. சாம-பேத-தான-தண்டம் எனக் கூறப்பட்டுள்ளது. சமாதானம் மற்றும் இனிய சொற்களைக் கொண்டு பேசி அல்லது கற்பித்து அதை மாற்ற முயற்சிக்கலாம். தானம் கொடுத்து திருத்தவோ அல்லது புறக்கணித்து எதிர்த்தோ தனது நிலையை பதிவு செய்யலாம். நான்காவதான ‘தண்டம்’ என்பது அஹிம்சைக்கு எதிரான வழியாக இருந்தாலும் அதிலும் வெறுப்பு கொண்டுவரத் தேவையில்லை. ஒரு தாய் தனது குழந்தையை தண்டிக்கும்போது அவளிடம் அன்பு இருக்குமே தவிர அதில் வெறுப்பை காண முடியாது. எனவே மனதில் அன்பை வைத்துக்கொண்டு வெறுப்பின்றி தகுந்த நடவடிக்கையை எடுக்கவேண்டும்.
எந்தவொரு தவறான நடத்தைக்கும் அல்லது அவ்விதம் நடந்து கொள்பவர்களுக்கும் வெறுப்பு தேவையில்லை. அதற்கான தகுந்த நடவடிக்கையே தேவைப்படுகிறது. எனவே கிருஷ்ணரும் கூட கம்சனை அழிக்க தேர்வு செய்யலாம்; மேலும் அவர் அர்ஜுனனை துரியோதனனை அழிக்கும்படி கேட்கலாம். எனவே உரிய நடவடிக்கை எடுக்கப்படவேண்டுமே தவிர, அது வெறுப்பால் தூண்டப்பட்டிருக்கக் கூடாது. இந்த அறிவுடன் விழிப்புணர்வாக இருந்து இந்த வெறுப்பு எனும் பகைவனை நாம் வென்றெடுக்க வேண்டும்.
=> (2) நட்புணர்வுடன் கூடியவன்:
வெறுப்பு எனும் குணத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தவன் இயல்பாகவே நட்புணர்வுடன் கூடியவனாக இருக்கின்றான். ஒரு ஞானி எல்லோருக்கும் நண்பனாக இருக்கின்றான். குறிப்பிட்ட, சில மிக நெருக்கமானவர்களுக்கு மட்டும் நண்பனாக அல்லாமல், ஒரு ஞானியானவன் உலகளாவிய நண்பனாக, எப்பொழுதும் எல்லோரிடமும் நட்புணர்வுடன் இருக்கின்றான். எனவே ஞானி இங்கு, ‘மைத்ர:’ என்றழைக்கப்படுகிறான். இங்கு பகவான், ‘மித்ர’ அதாவது நண்பன் என்று நேரடியாகச் சொல்லாமல், ‘நட்புணர்வு’ என்று கூறுகிறார். ‘மைத்ரஸ்ய பா4வ: மைத்ரீ’, நண்பனாக இருக்கும் நிலையை அல்லது நட்புணர்வைக் குறிக்கிறது. அவன் யாரிடமும் எந்தத் தீய எண்ணத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை எனப் பார்த்தோம்; எனில் அவன் அனைவரிடமுமிருந்தும் ஒதுங்கியிருப்பவனா? என்கிற கேள்வி எழலாம். எனவே அவன் ஒதுங்கியிருப்பவன் அல்ல, எப்பொழுதும் நட்புணர்வுடன் இருப்பவன் என இங்கு காட்டப்படுகிறது. தனிமை என்பது கோபம் அல்லது மக்களை எதிர்கொள்ளும் ஒருவித பயத்தின் அறிகுறியாக ஆகிவிடுகிறது. இது வளர்ச்சிக்கு தடையாக உள்ளது, ஏனென்றால் மக்கள் மத்தியில் மட்டுமே ஒருவன் தன்னை முழுமையாக்கிக் கொள்ளமுடியும். ஒருவனது ஆளுமையின் ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் வெளிப்படுத்த பல்வேறு வகையான தொடர்புகள் தேவைப்படுவதால், மக்களின் மத்தியில் இருக்கும்போது தன்னைத் தான் சரியாக புரிந்துகொள்ளமுடியும்.
=> (3) கருணையுடன் இருப்பான்:
ஒரு ஞானி கருணையுடன் கூடியவனாக இருக்கின்றான் — கருண:. அவனுக்கு துவேஷமில்லாததால் மற்றவர்களின் குறைபாடுகளையும் தவறுகளையும் அவன் எளிதில் மன்னிக்கிறான். தனது சுயத்தை ஆனந்த சொரூபமாக அறிந்ததால், அந்த முழுமையிலிருந்து வெளிப்படும் பல்வேறு உணர்ச்சிகளில் இதுவும் ஒன்று. அன்பு மற்று நட்பின் வடிவில் தன்னை வெளிப்படுத்தும் அந்த ஆனந்தம், வலியில் இருப்பவர்களுக்குத் தேவைப்படுகிற கருணையாகவும் வெளிப்படுகிறது. ஞானியானவன் அனைவருக்கும் அடைக்கலம் கொடுப்பவன் என்று சங்கரர் கூறுகிறார். சூரியன், குரு மற்றும் ஐம்பூதங்களை சாட்சியாகக் கொண்டு, அனைத்து உயிரினங்களுக்கும், ‘பயப்படவேண்டாம்’ என்று ஒரு சந்யாசி அறிவிக்கிறான். செல்வம் அல்லது பதவிக்கு ஆசைப்படுவதில்லை ஆதலால் எந்தவொரு மனிதனும், ஏன் தாவரமோ அல்லது மிருகமோ கூட இனி இவனைக் கண்டு பயப்படத் தேவையில்லை. எல்லா உயிர்களுக்கும் அபயத்தை அளிப்பவன் ஞானி.
ஆசையே கர்மத்திற்கு காரணம். ஆனால் ஆசையிலிருந்து முற்றிலும் விடுபட்ட ஞானி ஒருவன், கற்பித்தல் அல்லது எழுதுதல் போன்ற செயல்களில் ஈடுபட என்ன காரணம்? கருணையினால்.
சுயத்தின் சொரூபத்தை அறிந்த ஒரு குருவின் பார்வையில், அனைவரும் சச்சிதானந்தம்; மற்றும் யாருக்கும் உண்மையில் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை. இவ்விதம் இன்னொருவரின் வலி அவரை அசைக்கவில்லையெனில், கற்பிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் எப்படிப் பார்க்கப் போகிறார்? ஒவ்வொரு குருவின் கருணையினாலேயே குரு-சிஷ்ய பரம்பரை இன்றும் தொடர்ந்து இந்த ஞானத்தை சாதகர்களுக்கு போதித்துக் கொண்டுள்ளது. ‘ஓ குருவே! நான் வேதனையில் இருக்கிறேன் எனக்கு கற்பியுங்கள்’ என்று சிஷ்யன் கேட்கும்போது, ‘நீ சச்சிதானந்தம்; உனக்கு எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை’ என்று குரு சொல்வதில்லை. அல்லது அந்த சம்சாரியின் துக்கத்துடன் தன்னையும் அடையாளப்படுத்திக் கொண்டு அவர் துக்கப்படுவதுமில்லை. தனது இயல்பான கருணையோடு அவர் அதை எதிர்கொள்கிறார். அன்புடன் அவர் எப்போதும் மக்களுக்கு ஏதாவது நல்லது செய்ய விரும்புகிறார். பிறருக்கு உதவுதல் என்பது அவருக்கு இயற்கையான ஒன்றாக மாறிவிடுகிறது.
=> (4) மமகாரம் மற்றும் (5) அஹங்காரம், அற்றவன்:
‘மமகாரம்’ எனில் என்னுடையது எனும் உணர்வு. ஒரு ஞானி, இது என்னுடையது; எனக்கு உரிமையானது என்ற உணர்விலிருந்து விடுதலை அடைந்தவனாக இருக்கிறான் — நிர்மம:. மமகாரம் என்பது அஹங்காரத்தின் விளைவு ஆகும். வெளி உலகத்தோடு உண்டாகும் உரிமையும் அடையாளமும் மமகாரம் எனப்படும்; தனது ஸ்தூல, சூக்ஷம மற்றும் காரண சரீரத்துடன் கொள்ளும் அடையாளமும் உரிமையும் அஹங்காரம் எனப்படுகிறது. அனாத்மாவாகிய இந்த உடல் மற்றும் மனதில் வைக்கப்பட்ட ‘நான்’ எனும் புத்தியானது, இந்த உடலோடு சம்பந்தப்பட்ட அனைத்தையும் ‘என்னுடையது’ என்ற உணர்வை அளிக்கிறது. இந்த ‘என்னுடையது’ என்ற வட்டத்திற்குள் வருகின்ற விஷயங்களுக்கு பாதிப்பு உண்டாகும்போது குரோதம், பயம், பற்று முதலிய சம்சாரங்கள் உருவாகின்றன. சுய-அறியாமையின் விளைவாக உண்டாகும் ‘இந்த உடல் நான்’ எனும் கருத்தை, சாஸ்திர விசாரம் மற்றும் குருவின் உதவியுடன் விடுபட்டவனாகையால் இந்த ஞானி அஹங்காரம் அற்றவனாக இருக்கின்றான். உடல் மட்டுமல்ல, அனைத்துமாக நானே இருக்கின்றேன் (அஹம் இதம் ஸர்வம்) என்கிற தரிசனத்தினால் அவனது தனிப்பட்டதான ‘நான்’ உணர்விலிருந்து அவன் விடுதலை அடைந்துள்ளான். இதனால் அவன் அதை ஒரு கருவியாக உலக விவகாரத்திற்கு மட்டுமாக உபயோகிக்கிறான். அவன் ‘அஹங்காரத்தை பயன்படுத்துகிறான், ஆனால் அஹங்காரமாக இல்லை’. அவனது ‘நான்’ எனும் புத்தியை அவன் ஸத்-சித்-ஆனந்த-ஆத்மாவிடம் வைத்துள்ளான். இவ்விதம் அஹங்காரத்திலிருந்து விடுதலையடைந்த காரணத்தினால், அஹங்காரத்திலிருந்து தோன்றும் மமகாரத்திலிருந்தும் தன்னை விடுவித்துக் கொண்டவனாக இருக்கின்றான்.
-> இரு வழிகள்:
சாதகன் ஒருவன் மமகாரத்தை விட்டுப் பழக இரு முறைகளைக் கையாளலாம். ஒன்று, மதம்சார்ந்த பக்திமார்க்கம்; இனியொன்று ஞானம்சார்ந்த வேதாந்தமார்க்கம். ‘ஆத்மா அசங்கமானது; ஆகாசத்தை போல ஆத்மா எதனோடும் தொடர்பற்றது’ என்கிற ஞானத்தினால் மமகாரத்தை துறக்கலாம். யாருடனும் அல்லது எதனோடும் தொடர்பில்லை எனும்போது எந்த உடைமையும் இல்லாமல் ஆகிறது.
இனியொன்று, ஈஷ்வர-பிரசாத புத்தி. என்னிடமுள்ள அனைத்தும் இறைவன் தற்காலிகப் பரிசாக கொடுத்துள்ளார். அனைத்தும் தற்காலிக பயன்பாட்டிற்குரியவை மட்டுமே; எதன்மீதும் எனக்கு உரிமையில்லை; அதைப் பயன்படுத்திய பிறகு அதை மீண்டும் விட்டுவிட வேண்டும் என்கிற பாவனை ஒருவனை மமகாரத்தின் வீரியத்திலிருந்து விடுவித்து அவனை ஆன்மீக ரீதியாக வளர்ச்சியடையச் செய்யும். இதை வெறும் பிரார்த்தனையாக அல்லாமல் மனப்பூர்வமாக ஏற்றுக்கொண்டு நாம் எதையும் பயன்படுத்த வேண்டும்.
ஒரு பொருள் நஷ்டத்தை அடையும்போது மனதில் எந்த சஞ்சலமும் இல்லையெனில் அதை அவன் எந்த மமகாரமுமில்லாமல் பயன்படுத்தியுள்ளான் என்பது பொருள். இதுவே உரிமையாளன் எனும் உணர்விலிருந்து விடுதலை அடைந்ததை காட்டிக் கொடுக்கிறது. ‘இல்லானுக்கு வர வர சுகம்; ஞானிக்கு விட விட சுகம்’ எனச் சொல்வதுண்டு. ஞானி எதன்மீதும் மமகாரமில்லாமல் இருப்பதனால் எந்தவொன்றின் இழப்பும் அவனை பாதிப்பதில்லை.
=> (6) இன்ப-துன்பங்களை சமமாக கருதுபவன்:
ஒரு ஞானியானவன் சுகத்திலும் துக்கத்திலும் சமமாக இருக்கின்றான். பொதுவாக, சுகத்திலும் துக்கத்திலும் மனம் ஒரேமாதிரியாக இருக்காது. அமைதியாக இருக்கும்போது ஒரு மாதிரி இருக்கும் மனமானது, சுக-துக்கத்தின்போது அதற்கேயுண்டான மாற்றங்களை அடைகிறது. ஆனால் ஒரு ஞானியானவன் இத்தகைய சுக-துக்க சூழ்நிலைகளின்போது உற்சாகமோ அல்லது மனச்சோர்வோ அடையாமல் இரண்டையும் சமமாகவே பாவிக்கிறான். சரீரம் என்பது கர்மபலனின் விளைவு; பாப புண்ணியத்திற்கு ஏற்றார்போல அது இன்ப-துன்பத்தை அனுபவிக்கிறது. நான் இந்த உடல், மனம் அல்ல. ‘நான் ஆனந்தசொரூப-ஆத்மா; எனது ஆனந்தம் இந்த சூழ்நிலைகளைச் சார்ந்து இல்லை. நான் பூரண-ஆத்மா; எனது பாதுகாப்பிற்காக நான் எதையும் சார்ந்திருக்க வேண்டியதில்லை’. இந்த ஞானம் ஒருவனது நல்வாழ்வு, பாதுகாப்பு மற்றும் மகிழ்ச்சிக்காக வெளிச் சூழ்நிலைகளைச் சார்ந்திருப்பதிலிருந்து அவனை விடுபடச் செய்கிறது.
=> (7) பொறுமையானவன்:
ஞானி, பொறுமை எனும் பண்பை உடையவன் — க்ஷமீ. ‘க்ஷமா’ எனும் குணத்தை உடையவன் ‘க்ஷமீ’ ஆகிறான். சகிப்புத்தன்மை உடையவனாக, மன்னிக்கும் பாங்குடன், விரோதமான சூழ்நிலைகளின்போதும் தனது அமைதியை தக்க வைத்துக் கொள்ளக் கூடியவனாக ஞானி இருக்கின்றான். இது ஞானியினுடைய இயல்பான குணமாக இருக்கின்றது.
எந்தவொரு சூழ்நிலையிலும் அமைதியாக இருப்பதற்கு என்ன தேவை? எந்த மோசமான சூழ்நிலைக்கும் எப்போதும் தயாராக இருப்பவனுக்கே இக்குணம் சாத்தியமாகிறது. உள்ளதுக்குள்ளேயே பதட்டமான சூழ்நிலையாக பார்க்கப்படுவது மரணம். ஆனால் ஒரு ஞானியோ, தான் மரணமற்றவன் என்பதை அறிந்துள்ளதால் அவனால் மரணத்தையும், எந்தச் சூழ்நிலையையும் நிதானமாக கையாள முடிகிறது. உடல் இறக்கிறதே என ஒருவன் சொன்னால், அது எப்பொழுதும் இறந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது என்று சொல்வான். செல்கள் தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன; திடீரென ஒரு குறிப்பிட்ட சந்தர்ப்பத்தில் மட்டும் அது இறப்பதில்லை. ‘த்ருஷ்ட-நஷ்ட-ஸ்வபா4வ:’ என்கிற நியதிப்படி, வெளித்தோற்றத்திற்கு தெரிவது அழியக்கூடியது. உடல் புறநிலையாக இருப்பதால், அதன் இயல்பே அழிவது என்பதாக உள்ளது. ஒருகால் மனதை எடுத்துக்கொண்டால், ஒவ்வொரு எண்ணமும் எப்பொழுதும் க்ஷனிகமாக இருப்பதால் அதுவும் தொடர்ந்து இறந்துகொண்டே இருக்கிறது. மாறாக, ஆத்மாவோ காலத்திற்கு உட்பட்டது அல்ல என்பதால் அது மாற்றத்திற்கும் உட்படாதது. எனவே ‘நான்’ இறப்பதில்லை. ஒரு ஞானி இந்த அறிவின் காரணமாகக் கலக்கமடையாமல் இருக்கிறான். மரணம் மட்டுமல்லாது எந்த மோசமான சூழ்நிலைகளை எதிர்கொள்வதும் அவனுக்கு பிரச்சனை இல்லை. எனவே அவன் எதிலும் பொறுமையாக, நிதானமாகச் செயல்படுகிறான்.
அக்ஞானி அடுத்து செய்யும் செயல்களில் மனதை வைத்து, செய்து கொண்டிருக்கும் செயலை அவசரமாகச் செய்கிறான். ஆனால் ஞானிக்கு அப்படி எதன்மீதும் நாட்டமில்லாததால், நிகழில் நடக்கும் செயலைப் பொறுமையைக் கையாள்கிறான்.
ஒப்பீட்டளவில், ‘க்ஷமா’ என்பது மன்னிப்பு என்ற பண்பையும் குறிக்கிறது. ஒரு ஞானிக்கு இது மிக இயல்பாக இருப்பதை காணமுடியும். தவறு செய்யாமலிருப்பதற்கு சக்தி இல்லாததனால் அவர்கள் அந்த தவறை செய்கிறார்கள். எனவே ஞானி, ஒரு சிக்கலின் மூலக்காரணத்தை பார்ப்பதனால் அதை அவன் இயல்பாக மன்னித்து விடுகிறான்.
---------------------------------------------------------------------------------------------