||13.7|| ‘ஞாநம்’ என்பதன் விளக்கம்:
अमानित्वमदम्भित्वमहिंसा क्षान्तिरार्जवम् ।
आचार्योपासनं शौचं स्थैर्यमात्मविनिग्रह: ।। ७ ।।
அமாநித்வமத3ம்பி4த்வமஹிம்ஸா க்ஷாந்திரார்ஜவம் ।
ஆசார்யோபாஸநம் செள1சம் ஸ்தை2ர்யமாத்மவிநிக்3ரஹ: ।। 7 ।।
अमानित्वम् அமாநித்வம் தற்பெருமையின்மை अदम्भित्वम् அத3ம்பி4த்வம் தருக்கின்மை
अहिंसा அஹிம்ஸா அஹிம்சை क्षान्ति: க்ஷாந்தி: பொறுமை आर्जवम् ஆர்ஜவம் நேர்மை आचार्य उपासनं ஆசார்ய உபாஸநம் குரு சேவை शौचं செள1சம் தூய்மை
स्थैर्यम् ஸ்தை2ர்யம் சாதனத்தில் விடாமுயற்சி आत्म विनिग्रह: ஆத்ம விநிக்3ரஹ: தன்னடக்கம்.
தற்பெருமையின்மை, தருக்கின்மை, அஹிம்சை, பொறுமை, நேர்மை, குரு சேவை, தூய்மை, விடாமுயற்சி, தன்னடக்கம் …
சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு:
கர்வமின்மை, டம்பமின்மை, ஹிம்சை செய்யாமை, பொறுமை, நேர்மை, ஆசாரியனை வழிபடுதல், தூய்மை, ஸ்திரத்தன்மை, தன்னைக் கட்டுதல்.
விளக்கம்:
=> ஞான சாதனமும் ஞானமே ஆகும்:
அர்ஜுனனின் கேள்வியில் மூன்றாவதாகவுள்ள சொல்லான ‘ஞாநம்’ என்பதற்கு இங்கு பகவான் இரண்டாவதாக விளக்கம் அளிக்கிறார். ஞானம் என்றால் என்ன? பொதுவாக நாம் அறிவையே ஞானம் எனப் பொருள் கொள்கிறோம். ஆனால், ஞானத்தை அடைவதற்கான சாதனங்களாக இருப்பவைகளும் ‘ஞாநம்’ ஆகும்; ஞாயதே அநேந இதி ஞாநம் - அறிவை அடைய உதவும் கருவி ஞானம். அதாவது, ஞான சாதனம் ஞானம் என்றே அழைக்கப்படுகிறது. இங்கு பிரமாணம் மட்டுமல்ல, அறிவு அடையப்பட வேண்டிய இடமாகவுள்ள முழு அந்தக்கரணமும் ஞானம் எனப்படுகிறது. எனவே எந்த நற்பண்புகளின் காரணமாக ஒருவன், ‘ஜகத் காரணமாக இருக்கின்ற ஈஷ்வரனே க்ஷேத்திரஞன்’ என்கிற அறிவையடையும் தகுதியை அடைகிறானோ அந்தப் பண்புகள் இங்கு ஞாநம் என்றழைக்கப்படுகிறது. மஹாவாக்கிய ஞானம் என்பது இப்பண்புகள் இருப்பவர்களுக்குத்தான் வந்தமைகிறது.
=> நற்பண்புகள் என்றால் என்ன?
நமது ஸ்தூலமான இந்த பெளதிக உடலைப் போல மனதிற்கும் ஆரோக்கியம், நோய், பலம் மற்றும் பலகீனம் போன்றவைகள் இருக்கின்றன. மனதிற்கு ஆரோக்கியத்தை(ஹிதம்) கொடுக்கின்ற பண்புகளை, உணர்வுகளை, பழக்கங்களை, எண்ணங்களை மற்றும் குணங்களை நற்பண்புகள் என்கிறோம். நம்மையும் அழித்து மற்றவர்களையும் அழிக்கின்ற குணங்களை தீய குணங்கள் என்கிறோம்.
=> இப்பண்புகள் அடையப்படுவதற்கான இரு காரணங்கள்:
(1) ஞாநார்த்தம் - ஆத்ம ஞாநம் அடையப்பட கண்டிப்பாக இருக்கவேண்டிய குணங்கள் இவை.
கீழ்கண்டவைகள் சரியாக இருக்கும்போதே அறிவானது(ப்ரமா) உற்பத்தியாகிறது.
[i] அறிபவன்(ப்ரமாதா) - மனம்; மனதுடன் கூடிய நான்.
[ii] அறிய உதவும் கருவி(ப்ரமாணம்) - சப்த பிரமாணம்; அதாவது அறிவை கொடுக்கின்ற சாஸ்திரம்.
[iii] அறியப்படும் பொருள்(ப்ரமேயம்) - சப்தத்தினால் விளக்கப்படுவது; அதாவது ஆத்ம ஞானம்.
இந்த மூன்றில் எதில் குறையிருந்தாலும் சரியான அறிவானது உற்பத்தியாகாது. அறிபவன் தகுதிப்படவில்லையெனில் ஞானம் உண்டாகாது. அறிபவனிடமிருக்கின்ற குறையினால் அறிவானது தடைபடுகிறது. எனவே மனதை தகுதிப்படுத்துதல் என்பது ஞானம் ஏற்பட முக்கிய அங்கமாக ஆகிறது. இங்கு பகவானால் சொல்லப்படுகிற இந்த பண்புகளை கொண்டிருக்கும் மனமானது ஞானத்திற்கு தகுதி வாய்ந்த மனமாகிறது.
(2) சாதாரண வாழ்க்கையிலும்கூட குறிப்பிட்டவளவு மனநிறைவுடனும் நிம்மதியுடனும் வாழ இக்குணங்கள் உதவுகின்றன.
=> இரு வகைகள்:
இங்கு பகவானால் பேசப்படும் இப்பண்புகளை இரண்டாகப் பிரிக்கலாம். (1) சேர்த்துக் கொள்ளப்பட வேண்டிய குணங்கள் — குண ஆதாநம். இது ‘தெய்வீ சம்பத்’ என்றழைக்கப்படுகின்ற நற்பண்புகளைக் குறிக்கிறது. (2) நீக்கப்பட வேண்டிய குணங்கள் - தோஷ அபநயநம். இது ‘ஆசுரீ சம்பத்’ எனப்படுகின்ற தீய குணங்களைக் குறிக்கிறது.
ஸ்ருதி, சான்றோர்கள் மற்றும் நமது மனசாட்சியைக் கூர்ந்து கவனித்தல் மூலம் இப்பண்புகள் அடையப்படுகின்றன. மேலும் இவைகளைப் பற்றிய தெளிவான அறிவும், விடாமுயற்சியுமே இப்பண்புகளை நாம் அடையவதற்கான உபாயமாக ஆகிறது. நம்மிடமிருக்கும் குறைகளை நமது புத்தியே மறைத்து வைக்கும். ஆகையினால் திறந்த மனதுடன் ஒருவன் தனது பலம் மற்றும் பலகீனத்தை கண்டறிய வேண்டும். மேலும் அவ்விதம் கண்டறியப்படும் பலகீனங்களை முதலில் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதை நியாயப்படுத்த முயற்சிக்கக் கூடாது. ஏனெனில் இத்தகைய உண்மைகளைச் சந்திக்கும்போது, மனமானது முதலில் அதை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் எதிர்க்கும். எனவே, நற்பண்புகளை அடைகிற முயற்சியில், ‘இது என் குறைதான்’ என ஏற்றுக்கொள்ளுதல் ஒரு முக்கியப் படிநிலை ஆகும்.
மேலும் இத்தகைய நற்குணங்களின் மீதான நமது மதிப்பையும் வளர்த்தல் வேண்டும். ஏனெனில் ஒன்றின்மீது மதிப்பு உண்டாகும்போதே அதை நாம் அடையவேண்டும் என்கிற ஆர்வம் ஏற்படுகிறது.
=> எப்படிப்பட்ட சாதனங்களை செய்யும்போது நற்பண்புகள் ஒருவன் வசமாகும்?
(1) அர்த2த3ர்ஷணம் - பலனைப் பார்த்தல். பண்புகளினால் அடையப்போகும் பிரயோஜனத்தை மீண்டும் மீண்டும் சிந்தித்தல் வேண்டும். இதன்மூலமாக நற்பண்புகளின் மீது ஆசையை உற்பத்தி செய்யலாம். உதாரணமாக ‘சத்தியம் உரைத்தல்’ என்கிற பண்பை எடுத்துக் கொள்ளலாம். பொய் கூறுவதல் என்பது பெரும்பாலோருக்கு சுவபாவமாக மாறிவிட்டது. உண்மை நமக்குத் தெரிந்தும், பொய்யை நாம் உரைக்கும்போது அங்கு ஸ்பில்ட் பர்சனாலிடி எனக் கூறப்படுகிற பிளவுபட்ட ஆளுமைகள் உண்டாகின்றன. உண்மையைத் தெரிந்தவன் மற்றும் பொய்யைப் பேசுபவன் என்றவாறு அந்தப் பிளவு ஏற்படுகிறது. இது நமது மன ஆரோக்கியத்தைக் கெடுக்கிறது. மேலும் இயல்பாகவே மற்றவர்கள் ஏதேனும் சொல்லும்போதும் நாம் செய்ததைப்போலவே அவர்களும் செய்வதாக, உண்மையை மறைப்பதாகத் தோன்றும். இதனால் யாரிடமும் நம்பகத்தன்மை இல்லாமல் போய்விடும். இது மன உளைச்சலை, சோர்வை உண்டாக்கும். எனவே மற்றவர்களிடம் பொய் கூறுதல் என்பது நம்மிடமே பொய் கூறிக்கொள்வதை போன்றதாகும். அதர்மத்தினால் ஒரு பொருளை வாங்கலாம், ஆனால் அதை அனுபவிக்கும் மனதை அந்த அதர்மம் வாங்கிக் கொள்ளும். எப்பொழுதும் வாய்மையே வெல்லும்.
இவ்விதமாக, இனி பகவான் கூறப்போகிற ஒவ்வொரு பண்புகளையும் அடைவதனால் ஏற்படுகிற பலனை திரும்பத் திரும்ப பார்த்தல் வேண்டும்.
(2) அநர்த2த3ர்ஷணம் - சங்கடத்தை பார்த்தல். அந்த ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பு நம்மிடம் இல்லையெனில் உண்டாகப்போகிற சங்கடத்தை பார்த்தல் வேண்டும். கோபப்படுதல், அதிகம் பேசுதல் மற்றும் பொறாமைப்படுதல் போன்றவைகள் முதலில் நம்மை நாசம் செய்துவிட்டுத்தான் வெளியில் இருப்பவர்களுக்கு துன்பத்தை உண்டாக்கும். எனவே இத்தகைய தோஷத்தை மன முதிர்வுடன் சிந்தித்துப் பார்த்தல் வேண்டும்.
(3) ஸத்சங்கம் - இந்த நற்குணங்கள் இருப்பவர்களிடம் இணக்கம் வைத்தல். இது நமக்கு பெரிய அளவில் தார்மீக ஆதரவை அளிக்கும். மஹான்களின் புத்தகங்களை வாசித்தலும் ஒருவிதமான ஸத்சங்கம் ஆகும். அல்லது இவற்றை ஞாபகப்படுத்தும் சூழ்நிலையை உருவாக்கும் விதத்தில் அவர்களின் புகைப்படத்தை வைத்திருப்பதும்கூட நன்மை செய்யும்.
(4) த3ண்ட அல்லது ப்ராயசித்தம் - தண்டனை அல்லது பரிசு. ஒரு குணத்தை நாம் பின்பற்ற முடிவு செய்தபின், அதில் தோல்வியடையும்போது நமக்கு நாமே ஒரு சிறிய தண்டனையை அளித்துக் கொள்ளலாம். வெற்றியடையும்போது ஒரு சிறு பரிசை கொடுத்துக் கொள்ளலாம். இது ஒருவித விழிப்புணர்வை உண்டாக்கும்.
(5) சங்கல்பம் - சரியான உறுதிமொழி. நற்பண்புகளை பின்பற்றுவதாக முடிவெடுக்கும்போது, அனைத்தையும் ஒட்டுமொத்தமாக எடுத்துக் கொள்வதைவிட, ஒவ்வொரு பண்பாக எடுத்துக் கொள்வது சிறந்தது. உதாரணமாக மாதத்திற்கு ஒரு பண்பு எனக் கொள்ளலாம். இங்கு ஒரு கால வரையறை வைத்துக் கொள்வதும் சிறந்தது. மேலும், சில பண்புகளை நாம் சரியாக பின்பற்றும்போது மற்ற சில குணங்களும் அதனுடன் தானாகவே வந்தமைவதாக இருக்கும். உதாரணமாக ஒருவன் வாய்மையை கடைப்பிடிக்க வேண்டுமென முடிவு செய்தால், அதனுடன் தொடர்புடைய மற்ற சில நற்குணங்களைப் பின்பற்றும்போதே இது சாத்தியப்படும்.
(6) அவதா3நம் - எச்சரிக்கையுடன் இருத்தல். நமது இந்த பயணத்தை சீர்குலைக்க ஏதுவான சூழ்நிலைகள் தென்படும்போது எச்சரிக்கை உணர்வுடன் அதை தவிர்த்தல் வேண்டும்.
(7) ஸஹாய அந்வேஷநம் - உதவியைத் தேடுதல். ஒரு குறிப்பிட்ட பண்பை கடைபிடிக்க முயலும்போது அதனுடன் தொடர்புடைய மற்றதை உதவியாக வைத்துக் கொள்ளவேண்டும். உதாரணமாக, தியானித்தல் என்கிற பண்பைப் பழகும்போது, வயிறு காலியாக இருத்தல் அதற்கு உதவி புரியும். நன்கு சாப்பிட்ட பின் செய்கிற தியானம் உறக்கத்தையே தூண்டுகிறது.
(8) ப்ரதிபக்ஷ பா4வநா - எதிரியை நுழைப்பது. ஒரு குறிப்பிட்ட குணத்தை பின்பற்ற சங்கல்பம் செய்தபின், அதனுடைய எதிர் குணத்தை வளர்க்க ஆரம்பித்தல் என்பது ஒருவகையான வழிமுறையாக அமைகிறது. (i) ‘யாருக்கும் கொடுக்க விரும்பாத தன்மை’ லோபம் எனப்படுகிறது. லோபத்தை நீக்க முடிவு செய்த ஒருவன் அதனுடைய எதிரியான ‘தானம் செய்தல்’ என்கிற குணத்தை வளர்த்தல் வேண்டும். (ii) ‘கோபத்தை விடுதல்’ என்கிற குணத்தைப் பழக, ‘ஆசையை துறத்தல்’ எனும் குணத்தை கொண்டுவர வேண்டும். ஒன்றின் மீதுள்ள ஆசையே அதை அடைய முடியாதபோது கோபமாக மாறுகிறது. (iii) பயத்தை வெல்ல முடிவெடுக்கும் ஒருவன் தத்துவ ஞானத்தை அறிதலைச் செய்ய வேண்டும். சரியான அறிவின்மூலம் அறியப்பட்ட உண்மை பயத்தை நீக்குகிறது.
(9) தியானம் — பண்புகளை தியானித்தல். தியான காலத்தின்போது ஒவ்வொரு பன்புகளாக எடுத்துக் கொண்டு அதனுடைய மேன்மையைப் பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டும். அது நம்மிடம் இருப்பதாக பாவித்து, அதனால் வரும் அமைதியை அனுபவித்துப் பார்க்க வேண்டும். இதனால் அப்பண்பு உண்மையாக நம்மிடம் இருந்தால் அதனுடைய பலன் என்னவாக இருக்கும் என்கிற அறிவு உண்டாகிறது. அப்பண்பை நம் மயமாக்க அதுவே உதவியாக இருக்கும். ஒன்றினுடைய பலனை அனுபவிக்கும்போதுதான் மனதிற்கு அப்பண்பின் மீது உண்மையான நாட்டம் உண்டாகிறது. ஆனால் அப்பண்பு நம்மிடம் இருக்கும்போதுதான் அதனுடைய பலனை நாம் அனுபவிக்க முடியும். இந்த முரணை, அப்பண்பை தியானித்தல் மூலம் வெல்லலாம்.
(10) பிரார்த்தனை - எல்லாப் பிரார்த்தனைகளும் அதன் பலன்களைக் கண்டிப்பாக கொடுக்கும். தோல்வியினால் வரும் சோர்விலிருந்து விடுபடவும், மன உற்சாகத்தை கொடுக்கவும் பிரார்த்தனை துணை நிற்கின்றது.
க்ஷேத்திரம் மற்றும் க்ஷேத்திரஞனைப் பற்றிய ஞானம் வெறும் ஏட்டுக் கல்வியால் வருவதன்று. வாழ்க்கையின்மூலம் தன்னைப் பண்படுத்துவதாலேயே ஞானம் வளர்கிறது. எனவே இங்கு ‘ஞாநம்’ என்றே அழைக்கப்படுகிற, ஞானத்தை அடைவதற்கான நற்பண்புகளை, சுலோகம் ஏழு முதல் பதினொன்று வரை பகவான் பட்டியலிடுகிறார். இனி அதை ஒவ்வொன்றாக விசாரம் செய்யலாம். எதன் காரணமாக அந்த தீயகுணம் நம்மிடம் இருக்கிறது, அதன் விளைவுகள் யாது, அதை விடுவதற்கான அல்லது நற்குணத்தை அடைவதற்கான உபாயம் என்னென்ன இவைகளைப் பார்க்கலாம்.
=> அமாநித்வம்:
‘அமாநித்வம்’ எனில் தற்பெருமையின்மை; தன்னை உயர்வாக எண்ணாத பாவனை. மற்றவர்களைவிட மேலோனாகத் தன்னை நினைத்துக் கொள்ளாதிருத்தலைக் குறிக்கிறது. கர்வம் சமஸ்கிருதத்தில் ‘மாநித்வம்’ என்றழைக்கப்படுகிறது. ஆத்மநி பூஜ்யத்வ பா4வ: மாநித்வம் — தன்னை உயர்வாக நினைத்தல் மாநித்வம். தன்னிடமிருக்கும் செல்வம், தனது குலம், படிப்பு, பதவி மற்றும் தவம் ஆகியவற்றின் நிமித்தமாக ஒருவனுக்கு கர்வம் உண்டாகிறது. எந்தவித காரணத்திற்காகவும் ஒருவன் கர்வம் கொள்ளக் கூடாது என்கிறார் பகவான்.
* கர்வத்தின் விளைவு:
(i) உண்மையான அல்லது மனதாரக் கிடைக்கின்ற மரியாதையை இழந்துவிடுவோம்.
(ii) கர்வமுடையவனிடம் பணிவு இருக்காது. வேதாந்தத்திற்கு பணிவு மிக அவசியம். ஒருவன் தன்னை சிஷ்யனாக்கிக் கொள்ள பணிவு முக்கியப் பண்பாக அமைகிறது.
(iii) கர்வம் கொண்டவன் மற்றவர்கள் தனக்கு மரியாதை அளிக்க வேண்டுமென எதிர்ப்பார்க்கிறான். இதனால் மன சஞ்சலத்தை அடைகிறான்.
(iv) சரீர அபிமானத்தை கர்வம் வளர்க்கிறது.
* கர்வம் வராமல் தடுக்கும் உபாயம்:
(i) நம்மிடமுள்ள பெருமையை ஈஷ்வரனின் மஹிமையாக, அவரின் அணுகிரஹமாக பாவிக்க வேண்டும். உண்மையிலேயே அது ஈஷ்வரனுடையதுதான். ஆனால் அதை அங்கீகரிக்க வேண்டும்.
(ii) எதன் காரணமாக கர்வத்துடன் உள்ளோம் என்பதை கவனித்து, அதன் நிலையாமையைப் பார்த்தல் வேண்டும். இந்த நிலையாமை எனும் புத்தியை வளர்த்தெடுக்கும்போது அது வைராக்கியமாக மாறுகிறது.
(iii) மற்றவர்களுடன் தன்னை ஒப்பீடு செய்வதை மிகுந்த கவனத்துடன் தவிர்த்தல் வேண்டும்.
=> அத3ம்பி4த்வம்:
‘அத3ம்பி4த்வம்’ எனில் தருக்கின்மை; தம்பம் இல்லாமல் இருத்தல். கர்வத்தை ஸ்தூலமாக வெளிப்படுத்துவது தருக்கு எனப்படும். பேச்சு வழக்கில் நாம் இதை ‘பந்தா செய்வது’ என்கிறோம். தன்னிடமில்லாத பெருமைகளை இருப்பதாக அறிவித்தல் தம்பம் என்கிறார் சங்கரர். ஒருவன் தன்னிடமிருப்பதாகக் கற்பனை செய்துகொண்டிருக்கிற பெருமைகளை, மற்றவர்கள் ஒப்புக் கொள்ளவும் அங்கீகரிக்கவும் வேண்டுமென சிறிய அல்லது பெரிய அளவில் இது வெளிக்காட்டப்படுகிறது. அனைத்து விரல்களிலும் மோதிரம் அணிந்து கொள்வதில் தொடங்கி செயலாலும், உடையாலும், மொழியினாலும் தன்னிடம் இருப்பதை விட அதிகமாகக் காட்டிக் கொள்வது ‘த3ம்பி4த்வம்’ ஆகும். எனவே ‘அத3ம்பி4த்வம்’ என்பது பாசாங்குகள் இல்லாததைக் குறிக்கிறது.
* தம்பத்தின் விளைவு:
(i) எதன்பொருட்டு தம்பத்தை வெளிக்காட்டுகிறோமோ, அதை இழந்துவிடுவோம்; உண்மையான மதிப்பை இழந்துவிடுவோம்.
(ii) தன்னை உள்ளபடியே ஏற்றுக்கொள்ளாத ஒருவனே இல்லாதவொன்றை பாசாங்கு செய்கிறான். தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளாத ஒருவனை மற்றவர்கள் எப்படி ஏற்றுக்கொள்வார்கள்?
(iii) ஒருவனது தவத்தை அல்லது தானத்தை எப்போது ஒருவன் தனது பெருமைக்காக வெளிப்படுத்துகிறானோ, அப்போதே அதன் பலன் தீர்ந்துவிடுகிறது.
* அதம்பித்துவத்தை பின்பற்றுவதற்கான உபாயம்:
(i) சொல்லளவிலும் செயலளவிலும் எளிமையான வாழ்க்கையை வாழ்தல்.
(ii) தன்னைப் பற்றி மற்றவர்களிடம் பேசாதிருத்தல்.
(iii) நம்மிடமுள்ள தவத்தை அல்லது நாம் செய்கிற தானத்தை மறைத்தல். அதை வெளிப்படுத்துவதால் வருகிற பெருமை நமக்கு வேண்டாம் என எண்ணுதல். நமது பலகீனத்தை வெளிப்படுத்தலாம், ஏனெனில் அது நம்மை அதிலிருந்து விடுவித்துக் கொள்ள உதவும். பலத்தை வெளிப்படுத்துவது தருக்கையே உண்டாக்கும்.
(iv) செயலெல்லாம் உண்மையில் ஈஷ்வரனுடையவைகள். அவைகளைத் தனது என்று தருக்கிப்பதால் அக்ஞானமே வளர்கிறது என்பதை புரிந்து கொள்ளுதல்.
=> அஹிம்ஸா:
‘அஹிம்ஸா’ எனில் துன்புறுத்தாமை. உடல், சொல் மற்றும் மனதினாலும் மற்றவர்களைத் துன்புறுத்தாமல் இருத்தல் அஹிம்சை ஆகும். இந்த அஹிம்சை ஒரு சந்யாசியின் விசேஷ-தர்மம் ஆகும். ஒரு துறவி அஹிம்சையை விரதமாக எடுத்துக் கொண்டு அனைத்துயிர்களுக்கும் அபயத்தை அளிக்கிறார். எனவே மோக்ஷ மார்க்கத்தை பின்தொடர்பவர்களுக்கு அஹிம்சை என்பது ஒரு பெரும் தவமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இது பின்பற்றப்படும்போது மற்ற நற்பண்புகளும் சேர்ந்து வந்தமைகிறது. அஹிம்சையை பின்பற்றுவதற்காக எதை வேண்டுமானாலும் இழக்கத் தயாராக உள்ள ஒரு மனதினால்தான் உண்மையைக் கிரஹிக்க முடியும். அஹிம்சையின் எதிர்ப்பதம் ஹிம்சை ஆகும்; இது மற்றவர்களை உடல் மற்றும் சொல்லினால் துன்புறுத்துதலைக் குறிக்கிறது.
* ஹிம்சைக்கான காரணம்:
(i) துவேஷம் -> வெறுப்பானது செயலாக வெளிவரும்போது அது ஹிம்சையாக ஆகிறது. வெறுப்பு என்பது அப்யாசத்தினால் வளர்க்கப்பட்ட ஒரு குணம் ஆகும்.
(ii) குரோதம் -> கோபம் என்பது ஒரு மனிதனின் கடுமையான உணர்ச்சி வெளிப்பாடு ஆகும். மிகவும் நேசிப்பவர்களையும்கூட இது ஹிம்சைப்படுத்துகிறது.
(iii) மனதினுள் ஆழமாக பதிந்த சில ரணங்கள் காரணமாக பழிவாங்குதல் எனும் உணர்வு உண்டாகிறது. இது மற்றவர்களைத் துன்பப்படுத்தும் மனதை ஒருவனுக்கு அளிக்கிறது.
(iv) கவனக்குறைவினாலும் சில சமயங்களில் நாம் மற்றவரை இம்சிக்கிறோம்.
(v) சில சமயங்களில் ஒரு குறிப்பிட்ட செயல் நடக்க, ஹிம்சித்தலை உபாயமாகக் கையாளுகிறோம். சிலர் தனது குழந்தைகளிடம் தொடங்கி தன்னிடம் வேலை செய்கிற வேலையாட்கள் வரை கடுமையானச் சொல்லை பிரயோகித்து நினைத்ததை சாதித்து கொள்கின்றனர்.
(vi) கல்வியறிவும் பண்பாடும் இல்லாத மனம் மற்றவர்களை துன்புறுத்த விளைகிறது. மற்றவரின் மனதைப் புரிந்து கொள்வதில் முக்கியத்துவம் காட்டாத மனம் அவர்களிடம் மென்மையாக நடந்து கொள்ளாது.
(vii) பொறுமையின்மை; மற்றவரின் தவறை மன்னிக்காத குணத்தின் காரணமாக துன்புறுத்துதல் சாத்தியம்.
இது போன்ற சில காரணங்களால் மற்றவர்களுக்கு ஹிம்சையை உண்டாக்குகிறோம். இது பகைமையையும் துக்கத்தையுமே வளர்க்கிறது. இனியொருவருக்கு செய்யும் நன்மையின் விளைவு புண்ணியம் எனில், ஹிம்சையின் விளைவு பாபத்தை அளிக்கிறது.
* அஹிம்சையை பின்பற்ற உபாயம்:
(i) உறங்குவதற்கு முன், அன்று முழுவதும் நாம் எவ்வளவு பேரை செயலாலும், சொல்லாலும், மனதாலும் ஹிம்சித்துள்ளோம் என்பதை பட்டியலிட வேண்டும். எதன் காரணமாக இவ்வாறு நடந்து கொண்டோம் என சிந்தித்தல் வேண்டும். இதைச் செய்வதன்மூலம் நமது பலகீனம் நமக்கு தெரிய வருகிறது. கோபம், மன்னிக்காத குணம், வெறுப்பு போன்றதான அந்தக் காரணங்களை மெல்ல மெல்ல கடக்க முயற்சி செய்யவேண்டும். இந்தப் பயிற்சியை தியானித்தின்போதும் மேற்கொள்ளலாம்.
(ii) உயிர்களுக்கு ஹிம்சைசெய்யும் எண்ணம் அவைகளை ஈஷ்வரனுக்குப் புறம்பாகக் கருதுவதால் வருகிறது. அவைகளுக்கு தீங்கு செய்யாதிருப்பதால் ஞானம் வளர்க்கிறது. எல்லாம் சிவமயம் (ஸர்வாத்ம பா4வம்) என்கிற அறிவு சாஸ்திர ஞானம் வர வர உறுதிபெறுகிறது. நாம் ஒருவருக்கு செய்யும் தீங்கு உண்மையில் ஈஷ்வரனுக்கு செய்யும் தீங்கு என்கிற அறிவின்மூலம் ஹிம்சை எனும் குணத்திலிருந்து முழுதும் விடுபடமுடியும்.
மேலும், ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் ஒருவனுக்கு கொடுக்கப்படாத சிறு துயரம் ஏதேனுமொருவகையில் அவனுக்கு பெரியதொரு துன்பத்தை உண்டாக்குமெனில், அங்கு அவனுக்கு கொடுக்கப்படும் அந்த சிறிய அளவு ஹிம்சை என்பதும் அஹிம்சையே ஆகும். ஏனெனில் இதன்மூலம் அவனது பெரிய துன்பம் தவிர்க்கப்படுகிறது.
ஒரு சொல்லாடல் உள்ளது - குலஸ்யார்தே ஏகம் த்யஜேத், க்ராமஸ்யார்தே குலம் த்யஜேத், தேசார்தே க்ராமம் த்யஜேத், ஆத்மார்தே ப்ருத்வீ த்யஜேத் — ஒரு குடும்பத்தை காப்பாற்றும்பொருட்டு ஒருவனை கொடுக்கலாம், ஒரு கிராமத்தைக் காப்பாற்றும்பொருட்டு ஒரு குடும்பத்தை கொடுக்கலாம், ஒரு தேசத்தை காப்பாற்றும்பொருட்டு ஒரு கிராமத்தை கொடுக்கலாம், மெய்ப்பொருளை அடையும்பொருட்டு உலகத்தையே கொடுக்கலாம்.
அஹிம்சை எனும் பண்பு மிகக் கடினமானது ஏனெனில் இதை கடைபிடிக்க பெரிய புரிதல் தேவை. இங்கு கீதையில் வருவதைப் போல மற்றவர்களை அழிக்கவேண்டியதான போர் போன்ற சூழ்நிலைகள்கூட வரலாம். இங்கு கிருஷ்ணரே பெரிய அளவில் அழிவைத் தரக்கூடிய பாரதப்போரை மேற்கொள்ளும்படி அர்ஜுனனிடம் கூறுகிறார். எனவே அஹிம்சை என்பது மிக நுண்ணிய மற்றும் ஆற்றல் வாய்ந்த ஒரு தத்துவமாகும். இது காலத்திற்கும் சூழ்நிலைக்கும் ஏற்றவாறு புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டிய ஒரு பண்பாகும். தனது சொந்த நலனுக்காக வேண்டுமென்றே இனியொரு உயிரை காயப்படுத்தாமல் இருப்பது அஹிம்சையின் அடிப்படை கொள்கை எனப் புரிந்துகொள்ளுதல் அவசியம்.
=> க்ஷாந்தி:
‘க்ஷாந்தி’ என்கிற சொல்லை இரு விதத்தில் பொருள் கொள்ளலாம். (1) சகித்துக்கொள்ளுதல்[திதிக்ஷா] (2) மன்னித்தல்.
* (1) சகித்துக்கொள்ளுதல்:
‘திதிக்ஷா’ எனில் இருமையின் காரணமாக நேரிடும் குளிர்-வெப்பம், சுகம்-துக்கம், மானம்-அவமானம் ஆகியவற்றை பொறுத்துக் கொள்ளுதல்; இதனால் வருகிற துயரத்தை சகித்துக் கொள்ளுதல்; புலம்பாமல் ஏற்றுக் கொள்ளுதல் என்பது பொருள்.
* சகிப்பின்மையினால் வரும் விளைவுகள்:
(i) நல்லதிற்குத்தான் அதிக தடைகள் வரும். ஆகவே சகிப்பின்மை நல்லவற்றை நம்மிடமிருந்து விலக்கிவிடும்.
(ii) சகித்துக் கொள்ள இயலாத காரணத்தினால் அந்த விஷயத்திற்கான பரிகாரத்திற்குச் செல்ல ஆரம்பித்துவிடுவோம். இது நமது முன்னேற்றத்தை தடுக்கும்.
* சகிப்புத்தன்மைக்கான உபாயம்:
(i) சரியான அறிவு தேவை. தேர்ந்தெடுக்கும் வாய்ப்புகள் இருக்கும்போது தான் குழப்பம் வருகிறது. இப்போது இத்துயரத்தை அனுபவிப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை எனும் அறிவு ஒருவனை குழப்பத்திலிருந்து விடுவிப்பது மட்டுமல்லாமல் அத்துயரத்தை சகிப்பதற்கான உறுதியை அளிக்கிறது. ‘வேறு வழியில்லை’ எனும் அறிவு சகிப்புத்தன்மைக்கான விதை போன்றது.
(ii) அப்யாசம் தேவை. சகித்துத்தான் சகித்துப் பழக முடியும். ஒவ்வொரு கஷ்டத்தையும் சங்கடமான சூழ்நிலையையும் சந்திக்க நேரிடும்போது அது சகிப்புத்தன்மையைப் பழக நமக்கு கிடைத்த ஒரு சந்தர்ப்பமாக எண்ணி அதை அணுகுதல் வேண்டும். ஒருவனின் மனப்பக்குவம் அவனது சகிப்புத்தன்மையை பொறுத்தே அமைகிறது.
* (2) மன்னித்தல்:
மற்றவர்களின் தவறுகளை மன்னித்தல் வேண்டும். கவனக்குறைவினாலோ அல்லது சூழ்நிலையின் காரணமாகவோ ஒருவன் தவறு செய்ய நேரலாம். அவ்விதம் மற்றவர்களினால் தனக்குத் துன்பம் வரும்போது அதை பொறுத்திருத்தல்வேண்டும்.
* மன்னிக்காததன் விளைவு:
தன்னை துன்பறுத்தியவர்களை மன்னிக்காதபோது அவர்களின்மீது வெறுப்பு அல்லது பகைமை உருவாகிவிடும். இவையிரண்டும் அவர்களைவிட நமக்குத்தான் மனக் கஷ்டத்தையும் சஞ்சலத்தையும் தருகிறது. ஒருவனை மன்னிபதன் பலனை மன்னித்தவன் அடைகிறான். உண்மையில், நமக்கு துயரம் கொடுத்தவர்களைக் காட்டிலும் நூறு மடங்கு சக்தி அதிகமிருந்தால்தான் நம்மால் அவர்களை மன்னிக்க முடியும். மன்னித்தலே ஒருவனின் பலத்தை அதிகரிக்கும். சாபம் விடுவதென்பது எளிதான காரியம்; மன்னித்தலே கடினம். ‘இனியொருவரை குறை கூறுதல்’ எனும் தவறை சரிசெய்து கொள்வதே மன்னித்தல் எனவும் சான்றோர் கூறுவர்.
* மன்னிக்கும் பாவனையை வளர்க்கும் உபாயம்:
(i) நமக்கு கஷ்டத்தை கொடுப்பவர்களின் அறியாமையைப் பார்த்தல்.
(ii) அவர்களினால் தவறு செய்யாமல் இருக்கமுடியாத அந்த குறிப்பிட்ட இயலாமையைப் பார்த்தல். அவர்களிடம் பலமிருந்திருந்தால் மற்றவர்களுக்கு தொந்தரவைத் தருதலை அவர்களால் தடுத்திருக்க முடியும்.
(iii) கருணை எனும் உணர்வை வளர்த்தல்.
(iv) ஏற்றுக் கொள்ளுதல்.
(v) அந்த குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில், குறிப்பிட்ட நொடியில் நாமாக இருந்தாலும் அதையே செய்திருக்கலாம் என்பதை புரிந்துகொள்வதன் மூலம் மன்னித்தல்.
=> ஆர்ஜவம்:
‘ஆர்ஜவம்’ எனில் நேர்மை. உள்ளொன்று வைத்து புறமொன்று பேசாமை நேர்மையாகும். எண்ணம், சொல் மற்றும் செயல் மூன்றும் நேர்கோட்டில் அமைதல் ஆர்ஜவம் - ரிஜோ பா4வ: ஆர்ஜவம். கோணலாக அல்லது கபடமாக இல்லாதது ஆர்ஜவம் — அவக்ரத்வம் ஆர்ஜவம். எண்ணியபடியே இயம்புவது கள்ளங்கபடமற்ற மனதுக்கே இயலும். அது ஞான வளர்ச்சிக்கு முற்றிலும் இன்றியமையாதது.
எண்ணியபடியே சொல்லுதல் வாய்மை ஆகும். ஆனால் எதையெல்லாம் நினைக்கிறோமோ அதையெல்லாம் சொல்லுதல் வேண்டுமென்ற நியதி இல்லை. ஆனால் மனதில் ஒன்றை நினைத்துக் கொண்டு சொல்லில் ஒன்றைக் கூறாதும், சொல்லில் ஒன்றை கூறி செயலில் ஒன்றைச் செய்யாதும் இருப்பது நேர்மை ஆகும். எண்ணத்திற்கும், சொல்லிற்கும் செயலிற்குமான நேர்கோடு நேர்மையாகும்.
நேர்மையின்றி உள்ளொன்று வைத்து புறமொன்று பேசும்போது, நாம் ஏற்கனவே பார்த்ததைப் போல ஸ்பில்ட் பர்சனாலிடி எனக் கூறப்படுகிற பிளவுபட்ட ஆளுமைகள் உண்டாகின்றன. இதனால் நமக்கே நம் மீது நம்பிக்கையில்லாமல் ஆகிவிடும். மற்றவர்களும் இதுபோன்றே நடந்துகொள்வார்கள் என எண்ணி அவர்களின் மீதும் நம்பிக்கைச் சென்றுவிடும். இது ஒருவித மன உளைச்சலை உண்டாக்கும்.
* உபாயம்:
முதலில் வாய்மையைப் பின்பற்ற வேண்டும். தவறும்போதெல்லாம் விழிப்புணர்விற்காக ஒரு சிறு தண்டனையை கொடுப்பதன்மூலம் அதன் முக்கியத்துவத்தை அதிகப்படுத்த வேண்டும். சொல்லையும் செயலையும் நேர்க்கோட்டில் வைத்தபின், எண்ணத்திற்கும் சொல்லிற்மான நேர்க்கோட்டை சரிசெய்யலாம்.
=> ஆசார்ய உபாஸநம்:
குருவிற்குச் செய்கிற சேவை. ஆசாரியருக்குப் பணிவிடை செய்வதால் தன்னை ஆசாரியருக்கு உரியவனாகச் சாதகன் செய்துகொள்கிறான். மனிதன் யாருக்கு பணிவிடை செய்கின்றானோ, யாரை உபாசிக்கின்றானோ அவருடைய பான்மையெல்லாம் தனக்கும் வந்தமைகின்றன. ஆகவே குரு சேவை முற்றிலும் இன்றியமையாதது.
‘ஆசார்ய’ எனில் தன்னைப் புரிந்துகொள்பவன் — ஸ்வயம் ஆசரதி; மற்றவர்களுக்குப் புரியவைப்பவன் அல்லது மற்றவரை பின்பற்றச் செய்பவன் — அந்யாந் ஆசாரயதி, எனப் பொருள்படுகிறது. கோபம் உனது எதிரி என உபதேசித்து, பின் அவரே கோபப்படுகிறார் எனில் அந்த உபதேசத்திற்கு மாணவர்களிடம் மதிப்பு இருக்காது. எனவே ஸ்ருதி சொல்வதைப் புரிந்துகொள்வதோடு மட்டுமல்லாமல் அதை தனது நடத்தை மூலம் பின்பற்றுபவர் குரு ஆகிறார். இதனால் வார்த்தைகளினால் மட்டுமல்ல நடத்தையினாலும் அவர் மாணவர்களுக்கு உதாரணமாக ஆகிறார். படிக்கும் காலத்தில் மாணவன் ஆசிரியருடன் தங்கி, தான் பெறும் அறிவுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் விதமாக, தன் ஆசிரியருக்கு சேவை செய்கிறான். ‘குருகுல-வாசம்’ குருவுடன் குருகுலத்தில் தங்கி, அங்கிருக்கும் எந்தவொரு வேலையையும் அவசியம் பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டும் என்பதைக் குறிக்கிறது.
மேலும் எதையும் இலவசமாக பெறக்கூடாது. அதிலும் அறிவைப் பெறும்போது கண்டிப்பாக ஏதேனும் ஒன்று அங்கு கொடுக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். ‘ஆசாரிய சேவை செய்து அறிவை அடைவது, செல்வத்தைக் கொடுத்து அறிவை அடைவது, அல்லது அறிவைக் கொடுத்து அறிவை அடைவது; இதில் நான்காவது மார்க்கம் என எதுவுமில்லை’ என்கிறது சாஸ்திரம். சேவையின் மூலமாக அடைகின்ற அறிவில் எளிதில் நிஷ்டை ஏற்படுகிறது.
* குரு சேவையின் பலன்:
(i) கர்மத்தை துறந்து வந்தவர்களுக்கு, மனத்தூய்மைக்கான கர்மயோகமாக குரு சேவை பயன்படுகிறது.
(ii) விநய ப்ராப்தி - பணிவு வந்தமைகிறது. பணிவு இருப்பவர்களுக்கே ஞானம் உண்டாகிறது.
(iii) சாஸ்திரத்தின் மீதான சிரத்தையை வளர்க்கிறது. சேவையின்போது ஆத்மஞானத்தினால் பலனை அடைந்தவராகவுள்ள குருவை அருகிலிருந்து பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைக்கிறது. இதனால் நமக்கு அதன்மீது நம்பிக்கை வளர்கிறது. ஆகவே சாஸ்திரத்தின் நுழைவாயிலாக குரு இருக்கின்றார்.
(iv) எதை தியானிக்கிறாயோ அல்லது வணங்குகிறாயோ அதுவாகவே ஆகிறாய் - யதா2 உபாஸ்தே ததா2 ப4வதி.
=> செள1சம்:
‘செள1சம்’ எனில் தூய்மை. இதை இரண்டாகப் பிரிக்கலாம்.
(1) பாஹ்ய செள1சம் — வெளித்தூய்மை, அதாவது புறச் சூழலை தூய்மையாக வைத்திருத்தல். வசிப்பிடம், உடல், உடை மற்றும் சுற்றுப்புறத்தை சுத்தமாக வைத்திருத்தல்.
நாமிருக்கின்ற சூழல் ஒழுங்காக இருக்கும்போது, அது மனதில் ஒரு குறிப்பிட்ட ஒழுங்கைக் கொண்டுவருகிறது. உள்ளத் தூய்மைக்கு இது ஒரு முன்நிபந்தனையாக ஆகிறது என்பதால் இது மிகவும் அவசியமானது. ஆங்காங்கு பொருட்கள் வீழ்ந்து கிடக்கின்ற அல்லது அசுத்தமான இடத்தில் உட்கார்ந்து தியானம் செய்யவோ அல்லது பிரார்த்தனை செய்யவோ முடியாது. எனவே சிரவணத்திற்கு இன்றியமையாத கருவியாகவுள்ள அந்தக்கரணத் தூய்மைக்குத் தேவையான உகந்த சூழ்நிலையை, சுற்றுப்புறத்தை தூய்மையாக வைத்திருப்பதன் மூலம் கொண்டுவருகிறோம்.
(2) ஆந்தர செள1சம் — உள்தூய்மை. மனம், புத்தி மற்றும் சித்தம் இவைகளை தூய்மையாக வைத்திருத்தல். நற்பண்புகள் மற்றும் நல்ல உணர்வுகள் மூலம் மனதையும், அறிவை நல்ல விதத்தில் பயன்படுத்துதல் மூலம் புத்தியையும், மற்றும் நல்ல விஷயங்களை மட்டும் நினைவில் கொள்ளுதல் மூலம் சித்தத்தையும் தூய்மையாக வைத்திருத்தல் உள்தூய்மையைக் குறிக்கின்றது. தூய்மையான உள்ளமே உறுதியான உள்ளத்திற்கு அடிப்படையாகிறது.
* உள்ளத்தூய்மைக்கான உபாயம்:
நற்பண்புகளை வளர்ப்பதற்கான சாதனங்களாக நாம் ஏற்கனவே விசாரம் செய்தவைகள் அனைத்தும் இங்கு கூறலாம். உதாரணமாக, ப்ரதிபக்ஷ பா4வநா - நம் மனதிலுள்ள குறிப்பிட்ட அசுத்தத்திற்கு எதிரான பாவனையைக் கொண்டு வருதல். ஆசையை வைராக்கியத்தை வளர்ப்பதன் மூலமும், லோபத்தை தானம் கொடுத்தலின் மூலமும், கர்வத்தை பணிவை வளர்ப்பதன் மூலமும், தமஸை ரஜஸின் மூலமும், ரஜஸை சத்வகுணத்தை வளர்ப்பதன் மூலமும் நீக்கலாம்.
=> ஸ்தை2ர்யம்:
‘ஸ்தை2ர்யம்’ எனில் உறுதி; திருதி; விடாமுயற்சி. அடையப்படவேண்டிய சாத்யத்தில் உறுதி; அதற்கான சாதனங்களில் உறுதியுடன் இருத்தல். சாதனங்களைப் பின்பற்றும்போது வரும் கஷ்டங்களை பொறுத்துக் கொள்ளுதலும் அதற்காக எதையும் கொடுக்கத் தயாராக இருத்தலும் உறுதி ஆகும். மேலும் சாத்யங்களை(இலக்குகளை), இறுதியாக அடையப்படவேண்டியது(பரம சாத்யம்) என்றும் அதற்காகத் தற்போது முன்னிருக்கும் இலக்குகள் இவை என்றும் பிரித்து, அதற்கான சாதனங்களை உறுதியுடன் பின்பற்றுதல் வேண்டும்.
* உறுதிக்கான உபாயம்:
(i) திதிக்ஷா - சகிப்பு தன்மை உடையவர்களே விடாமுயற்சியுடன் உறுதியுடையவர்களாக இருக்க முடியும்.
(ii) வைராக்கியம் - இதுபோன்ற லட்சியத்திற்கு சுகம் தடையாக இருக்கும். துக்கத்தை கூட சகித்துக் கொள்ளலாம், ஆனால் சுகத்தை தியாகம் செய்வதென்பது அதையும் விட கடினம். ‘சுகமாக இருக்கலாமே, ஏன் இந்த கடினத்தை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்’ என்கிற எண்ணம் வரும். எனவே சாத்யத்தை குறித்த உறுதியில் வைராக்கியம் மிக முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.
(iii) முமுக்ஷுத்வம் - சாத்யத்தை குறித்த தீவிர இச்சை வேண்டும். இத்தகைய ஆசையே மோக்ஷ மார்க்கத்தில் நம்மை உறுதியாகச் செலுத்தும்.
(iv) ஒவ்வொரு தோல்வியும் நம்மை உறுதிப்படுத்த வேண்டும். தோல்வியின்போது மனம் தளராமல் அது நமது உறுதியையும் வைராக்கியத்தையும் அதிகரிப்பதற்கான விஷயமாக எடுத்துக் கொள்ளுதல் வேண்டும்.
=> ஆத்ம விநிக்3ரஹ:
‘ஆத்ம விநிக்3ரஹ’ எனில் தன்னடக்கம். இங்கு ‘ஆத்மா’ என்பது ஒருவனுடைய சொந்த உடல், இந்திரியம் மற்றும் மனம். ‘விநிக்3ரஹ’ எனில் கட்டுக்குள் வைத்திருத்தல். உடலும் புலன்களும் வெளியுலகில் விஷயாதிகளில் செல்லும் தன்மையுடையவைகள். அவைகளை அப்படிச் செல்லவிடாது தடுத்து சன்மார்க்கத்தில் ஈடுபடும்படி செய்தல் தன்னடக்கமாகும். ஒருவனது ஆற்றல்களை வெவ்வேறு நோக்கங்களில் சிதறடிக்காமல், சன்மார்க்கம் என்று சங்கரரால் அழைக்கப்படுகிற ஞானிகளின் பாதையில் மட்டும் கவனத்தைச் செலுத்த தன்னடக்கம் இன்றியமையாத ஒன்றாகும். ஏற்கனவே ஞானிகளால் பின்பற்றப்பட்டு முன்மாதிரியாகத் திகழும் பாதை சன்மார்க்கம் ஆகும். அல்லது ஸத்-வஸ்துவைப் பற்றிய விசாரத்தை மேற்கொள்ளும் பாதையை சன்மார்க்கம் எனலாம். மொத்தத்தில் ஒருவனது மனமும் ஆற்றலும் ஞானத் தேடலில் ஈடுபட்டிருந்தால், அதுவே சன்மார்க்கம். இந்த சன்மார்க்கத்தை பின்பற்ற நினைப்பவனுக்கு தன்னடக்கம் மிக அவசியம். தன்னடக்கம் என்பது:
(i) கருவியான இந்த உடல், புலன்கள் மற்றும் மனதை கருவியாகவே வைத்திருத்தல். புத்தியை மட்டும் கர்த்தாவாகக் கொண்டு, சரியான புத்தியின் வசம் இவைகளை வைத்திருத்தலைக் குறிக்கிறது.
(ii) உடல் மற்றும் மனமானது வெளிச்சூழ்நிலைக்கு அடிமையாகி விடுகின்றன. நமது தேவைக்கு அப்பாற்பட்ட சில பழக்கங்களுக்கும் ஆளாகிவிடுகின்றன. அவைகளை சரியாக முறைப்படுத்துதல் வேண்டும்.
(iii) புலனடக்கம் - இந்திரியங்களுக்கு கொடுக்கப்படுகிற ‘விஷயம்’ என்கிற உணவு சரியானதாக இருத்தல் வேண்டும். புலன்களின் மூலமாக மனம் சஞ்சலமடையாதவாறு பார்த்துக் கொள்ளவேண்டும்.
(iv) மனவடக்கம் - பூர்வ சம்ஸ்காரத்தினால், ஏற்கனவே உள்சென்ற பழக்கங்களினால் மனம் சஞ்சலமடையாமல் பார்த்துக் கொள்ளுதல்வேண்டும்.
* தன்னடக்கத்திற்கான உபாயம்:
(i) உடல் பயன்படுத்திப் பழகிய சில பொருட்கள் இல்லாமல் அதைப் பழக்கப்படுத்துதல்.
(ii) அவரவர்களின் புலன்களின் பலகீனத்திற்கு ஏற்றார்போல விரதமிருத்தல்.
(iii) வைராக்கியமின்மை மன சஞ்சலத்திற்கு முக்கிய காரணமாகும். எதனிடத்தில் நமக்கு வைராக்கியம் இல்லையோ அதைக் குறித்துதான் மனம் அதிகம் சஞ்சலமடைவதை பார்க்கமுடியும். அந்த குறிப்பிட்ட விஷயத்திற்கு மனமானது அதிக மதிப்பு கொடுத்து வைத்துள்ளது. அவ்விதம் எந்த விஷயத்திலிருந்து விடுதலையடைய நினைக்கிறோமோ அந்த எண்ணமே வராமல் பார்த்துக்கொள்ளுதல்.
(iv) தியானம் - நல்லதோ அல்லது கெட்டதோ மீண்டும் மீண்டும் ஒன்றைச் செய்வதன் மூலமே அதை நாம் பழக்கப்படுத்திக் கொள்கிறோம். எனவே தியானம் எனும் தொடர் பயிற்சியின் மூலம் நமது பலகீனத்திலிருந்து வெளிவருதல் வேண்டும். ஒன்றின் மீது பெரிய மதிப்பு இல்லையெனினும் பழக்கத்தினால் அதுவாகவே சில சமயம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும். இத்தகைய பழக்கதோஷங்களைக் கடந்து செல்ல தியானம் உதவி செய்யும்.
---------------------------------------------------------------------------------------------