கர்மயோகம் 3.1 - 3.3

மூன்றாம் அத்தியாயம்

கர்மயோகம் [कर्मयोग:]

||3.1|| அர்ஜுனனுக்கு ஏற்பட்ட ஐயம்

अर्जुन उवाच

ज्यायसी चेत्कर्मणस्ते मता बुद्धिर्जनार्दन ।

तत्किं कर्मणि घोरे मां नियोजयसि केशव ।।  १ ।।

அர்ஜுன உவாச

ஜ்யாயஸீ சேத்கர்மணஸ்தே மதா பு3த்3தி4ர்ஜனார்த3ன ।

தத்கிம் கர்மணி கோ4ரே மாம் நியோஜயஸி கேச1வ ।। 1 ।।   

अर्जुन उवाच  அர்ஜுன உவாச  அர்ஜுனன் சொன்னது

जनार्दन   ஜனார்த3ன  ஜனார்தனா   केशव   கேச1வ   கேசவா    कर्मण:   கர்மண:   கர்மத்தை விட    

बुद्धि:   பு3த்3தி4:  ஞானமானது    ज्यायसी   ஜ்யாயஸீ   சிறந்தது   ते  தே  உங்களால்   

मता चेत्  மதா சேத்   கருதப்படுகிறதெனில்   तत्   தத்   அப்பொழுது   किम्   கிம்   ஏன்     

घोरे कर्मणि   கோ4ரே கர்மணி   பயங்கரமான கர்மத்தில்   मां   மாம்   என்னை    नियोजयसि   நியோஜயஸி   தூண்டுகிறீர்? 

அர்ஜுனன் சொன்னது:

ஜனார்தனா, கர்மத்தைக் காட்டிலும் ஞானம் சிறந்ததென்பது உங்களது கருத்தெனில், கேசவா, என்னை ஏன் கோரமான கர்மத்தில் ஈடுபடுத்துகிறீர்?

சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு: 

அர்ஜுனன் சொல்லுகிறான்: ஜநார்த்தன, செய்கையைக் காட்டிலும் புத்தியே சிறந்ததென்பது நின் கொள்கையாயின் இந்தக் கொடிய செய்கையில் என்னைப் புகுத்துவதென்னே, கேசவா?

விளக்கம்: 

=> அர்ஜுனனின் கேள்வி:

இங்கு அர்ஜுனன் பகவான் கிருஷ்ணனை, ‘ஜனார்தனா’ அதாவது தவறான கர்மத்தில் ஈடுபடுபவர்களுக்கு அதற்குரிய கர்ம பலனான துக்கத்தை உரிய நேரத்தில் கொடுப்பவர் என்று அழைக்கிறான்.

கண்ணனின் கருத்துப்படி, எந்தவொரு செயலையும் விட ஞானத்தை அடைவதே மேலானது என அர்ஜுனன் பார்த்தான். அப்படியிருக்கையில்  இந்த மிக மோசமான செயலான, பலரின் குருதி சிந்துதலுக்கும், அழிவிற்கும் காரணமான யுத்தத்தில் தன்னை ஏன் ஈடுபடுத்துகிறார் என குழம்பினான். அதனால் அர்ஜுனன், ‘என்னை ஏன் இந்த பயங்கரமான கர்மத்தில் ஈடுபடுத்துகிறீர்(கோ4ரே கர்மணி கிம் நியோஜயஸி)? மோக்ஷத்தை பற்றிய அறிவே மேலானது என கூறினீர். மோக்ஷத்திற்கு ஞானமே போதுமெனில் என்னை ஏன் கர்மத்தை செய்யச் சொல்கிறீர்?’ என்று கேட்கிறான். அடுத்த சுலோகத்திலும் அர்ஜுனனுடைய கேள்வி தொடர்கிறது. 

---------------------------------------------------------------------------------------

||3.2|| அர்ஜுனனின் குழப்பமும் அவனுடைய ஸ்ரத்தையும்:

व्यामिश्रेणेव वाक्येन बुद्धिं मोहयसीव मे ।

तदेकं वद निश्चित्य येन श्रेयोऽहमाप्नुयाम् ।। २ ।। 

வ்யாமிச்1ரேணேவ வாக்யேந பு3த்3தி4ம் மோஹயஸீவ மே ।

ததே3கம் வத3 நிச்1சித்ய யேந ச்1ரேயோऽஹமாப்னுயாம் ।। 2 ।।

व्यामिश्रेण    வ்யாமிச்1ரேண  முரண்படுகின்ற   वाक्येन इव   வாக்யேந இவ வாக்கியங்களைப் போல

मे    மே  என்னுடைய     बुद्धिं   பு3த்3தி4ம்    புத்தியை मोहयसी इव   மோஹயஸி இவ   மயக்குகின்றீர் போலும்  येन    யேன    எதனால்     अहम्   அஹம்   நான் श्रेय: ச்1ரேய:   நன்மையை     

अाप्नुयाम्   ஆப்னுயாம் அடைவதற்கான      तत् एकं   தத் ஏகம் அந்த ஒன்றை  

निश्चित्य    நிச்1சித்ய    நிச்சயமாக    वद    வத   கூறுங்கள்.

முரண்படுவது போன்ற வாக்கியங்களினால் என் அறிவைக் குழப்புகின்றீர் போலும். நான் நன்மையை அடைவதற்கான ஒன்றை நிச்சயமாகச் சொல்லுங்கள்.

சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு: 

குழப்பமான பேச்சினால் என் புத்தியை மயங்கச் செய்கிறாய். ஆதலால் எது எனக்கு நன்மை தருமென்பதை உறுதிப்படுத்தி ஒரே வார்த்தையாகச் சொல்.

விளக்கம்: 

=> அர்ஜுனனின் ஸ்ரத்தையின் வெளிப்பாடு: 

ஸ்ரத்தை(நம்பிக்கை) 3 வகைப்படும்:

(1) அஸ்ரத்தா(अश्रद्धा) - நம்பிக்கை இல்லாத தன்மை;  

                                                 வாக்கியத்தில் குறை காண்பது.

(2) குஸ்ரத்தா(कुश्रद्धा) - மூட நம்பிக்கை; 

                  முரண்பாடு இருந்தாலும்  அப்படியே பின்பற்றுவது.

(3) ஸ்ரத்தா(श्रद्धा) - திட நம்பிக்கை; முரண்பாடு தெரிந்தால், தான் புரிந்து கொண்ட விதத்தில் தவறு ஏற்பட்டுவிட்டதாக எண்ணி தனது புத்தியைக் கேள்வி கேட்டல். சரியாக புரிந்து கொள்ளும் வரை சிந்தித்து, விசாரம் செய்தல்.

* ஸ்ரத்தை என்பது ஒரு சாதகனுக்குத் தேவையான முக்கியமான பண்பாகும். ஒரே உபதேசத்தைக் கேட்டாலும் அவரவர்களுடைய அதிகாரித்துவத்தைப் பொறுத்தே அக்கருத்தை கிரஹிக்க முடியும். 

=> அர்ஜுனனின் குழப்பத்திற்கான காரணம்: 

எக்காரணத்திற்காகவும் அர்ஜுனன் கர்மத்தைப் புறக்கணிக்க கூடாது என்று பகவான் கூறினார். கர்மத்தில் அவனைத் தூண்டியவர், கர்மத்தைக் கர்மயோகமாக மாற்றிவிட வேண்டுமென்று உபதேசித்தார். கர்மயோகிதான் அனைத்தையும் சாதிக்கவல்லவன் என்பது பகவானின் கோட்பாடு. பின்பு அவர் ஞானமடைந்தவனது சம்பூரண நிலையை சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாது  சிலாகித்துப் பேசினார். அதனால் அர்ஜுனனுக்கு இந்த ஐயம் வருவதாயிற்று.

அர்ஜுனன் பகவானின் மீதிருந்த ஸ்ரத்தையின் காரணமாக, அவருடைய உபதேசத்தில் குறை காணாமல், தன்னுடைய புரிதலில் முரண்பாட்டைக் கண்டான். அதை இங்கு ‘போல(இவ)’ என்ற வார்த்தையின் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறான். கர்மம் மற்றும் ஞானம் இவையிரண்டில் ஏதேனும் ஒன்றுதான் தனக்கு நன்மை தரும். பகவான் மோக்ஷத்திற்கு ஞானமே சாதனம் என்று உபதேசித்த பின்னர், தன்னை ஏன் கர்மத்தில் ஈடுபட சொல்கிறார் என குழம்பி, தனக்கு சிறந்ததாக நினைக்கும் ஒன்றை மட்டும் கூறுங்கள் என்று பகவானிடம் கேட்கின்றான்.

=> மோக்ஷம் கர்மத்தினால் உண்டாவதல்ல: 

கர்மம், அதாவது செய்யப்படும் செயல் என்பது ஒருவனது விருப்பத்தினால் உருவாவது; ஆனால் மோக்ஷத்தை உருவாக்கவோ, தயாரிக்கவோ முடியாது. உலகியல் அல்லது மத சம்பந்தமான கர்மத்தின் மூலம் பின்வரும் நான்கில் ஒன்று நடக்க வாய்ப்புள்ளது:

(1)  ஏதேனும் ஒன்று உருவாக்கப்படலாம்.

(2)  உருவாக்கப்பட்ட ஏதேனும் ஒன்று மாற்றப்படலாம் அல்லது அழிக்கப்படலாம்.

(3)   ஏதேனும் ஒன்று தூய்மை செய்யப்படலாம்.

(4)   ஏதேனும் ஒரு இடத்தை பயணத்தின் மூலம் அடையலாம்.

ஆனால் மோக்ஷத்தை உருவாக்க முடியாது. ஒருவேளை மோக்ஷம் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் உருவாக்கப்பட கூடியதாக இருந்தால் அது ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் அழிந்து விடும். ஒருவேளை ஆத்மாவைத் தூய்மை செய்வதன் மூலம் மோக்ஷம் அடையப்படுவதாக இருந்தால், ஆத்மாவானது மீண்டும் தூய்மையற்றுப் போக வாய்ப்புள்ளது. மேலும் ஆத்மா என்னிடமிருந்து வேறாக இல்லாமல், நானாகவே இருப்பதால் அதை பயணம் செய்து அடைய முடியாது. மாற்றத்திற்கு உட்படுத்தி ஆத்மாவை அடையமுடியுமெனில் அது காலத்திற்குட்பட்டதாகிறது. அதாவது மோக்ஷத்தை இழப்பதற்கான வாய்ப்பு ஏற்பட்டுவிடும். மேலும் ஆத்மா பார்க்கப்படக்கூடிய பொருள் அல்ல, அதை மாற்றியமைக்க. 

=> ஞானத்தின் இயல்பு: 

ஞானம் கர்மத்திலிருந்து முற்றிலும் வேறானது; ஏனெனில் ஞானத்தை உருவாக்க முடியாது. இருப்பதை இருப்பதைப் போலவே அறிவது ஞானம். அசுத்தமான பொருளை அசுத்தமானது என அறிவதும் அல்லது சுத்தமான ஒன்றை சுத்தமானது என அறிவதும் ஞானம். உண்மையை உண்மை என்றும், உண்மை அல்லாததை அவ்விதமே அறிவதும் ஞானம். ஞானம் என்பது நம்முடைய விருப்பத்தை சார்ந்ததல்ல; அது அந்த குறிப்பிட்ட விஷயத்தைச் சார்ந்தது. ஞானத்தை நமது விருப்பத்திற்கேற்ப மாற்றியமைக்க இயலாது. 

இவ்வாறாக கர்மமும் ஞானமும் முற்றிலும் முரணான வேற்றுமைகளைக் கொண்டது. ஆகையினாலேயே இங்கு அர்ஜுனன், தனக்கு எது சிறந்தது, கர்மமா? அல்லது ஞானமா? ஏதேனும் ஒன்றை நிச்சயம் செய்து கூறுங்கள்(தத் ஏகம் நிச்1சித்ய வத) என்கிறான்.

---------------------------------------------------------------------------------------

||3.3|| இருவகையான மார்க்கங்களின் அறிமுகம்:

 श्री भगवानुवाच

लोकेऽस्मिन्द्विविधा निष्ठा पुरा प्रोक्ता मयानघ । 

ज्ञानयोगेन साङ्ख्यानां कर्मयोगेन योगिनाम् ।। ३ ।। 

ஸ்ரீப4க3வாநுவாச

லோகேऽஸ்மின் த்3விவிதா4 நிஷ்டா2 புரா ப்ரோக்தா மயானக4 ।

ஜ்ஞாநயோகே3ன ஸாங்க்2யானாம் கர்மயோகே3ன யோகி3னாம் ।। 3 ।।

श्री भगवान्    ஸ்ரீப4க3வான்   ஶ்ரீ பகவான்    उवाच    உவாச    சொன்னது

अनघ   அனக4   பாபமற்றவனே   अस्मिन्  लोके   அஸ்மின் லோகே     இவ்வுலகில்      

द्विविधा   த்3விவிதா4  இரண்டு விதமான    निष्ठा   நிஷ்டா2   வாழ்க்கை முறை (நன்னெறிகள்)  

पुरा   புரா   முன்பே     मया   மயா    என்னால்   प्रोक्ता     ப்ரோக்தா     புகட்டப்பட்டது

ज्ञानयोगेन   ஜ்ஞாநயோகே3ன    ஞானயோகத்தால்   साङ्ख्यानां    ஸாங்க்2யானாம்   தத்துவ விசாரம் செய்கிறவர்களுக்கு/சந்யாசிகளுக்கு    कर्मयोगेन    கர்மயோகே3ன   கர்மயோகத்தினால்    

योगिनाम्    யோகி3னாம்   யோகிகளுக்கு (அனுஷ்டிக்கிறவர்களுக்கு).

பாபமற்றவனே, தத்துவ விசாரம் செய்கிறவர்களுக்கு ஞானயோகம் என்றும், யோகிகளுக்கு கர்மயோகம் என்றும் இரண்டு விதமான வாழ்க்கை முறை முன்பே என்னால் உபதேசிக்கப்பட்டது.

சுப்ரமணிய பாரதியின் மொழிபெயர்ப்பு: 

ஸ்ரீபகவான் சொல்லுகிறான்: பாபமொன்று மில்லாத அர்ஜுனா, இவ்வுலகில் இரண்டுவித நிஷ்டை முன்னர் என்னால் கூறப்பட்டது. ஸாங்கியர்களின் ஞான யோகத்தால் எய்துவது, யோகிகளின் கர்ம யோகத்தால் எய்துவது என.

விளக்கம்:

=> 2 முக்கிய தலைப்புகளின் அறிமுகம்:

(1) இரண்டு சாதனைகள் (சாதன த்3வயம்_सादन द्वयम्):

      இரண்டு விதமான யோகம் இங்கு அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது. யோகம் என்பதற்கு ‘கொண்டு சேர்ப்பது’ என்று பொருள். 

(i) கர்ம யோகம் (कर्म योग:)

கர்ம அனுஷ்டானத்தை முறையாகச் செய்து வருவதால் அறிவு தெளிவடைகிறது. தெளிந்த அறிவுடன் ஞான யோக சாதனை மேற்கொள்ளப்படுகிறது. இங்கு ‘யோகம்’ —> எது ஞான யோகத்தில் கொண்டு சேர்க்குமோ அது. கர்ம யோகத்தின் சாத்யம் ஞான யோகம்.

(ii) ஞான யோகம் (ज्ञान योग:)

விவேகம், வைராக்கியம், துறவு முதலியவைகள் வாயிலாகத் தெளிவுபட்ட அறிவானது ஆத்ம சொரூபத்தை நேரே கிரஹிக்குமானால் அதற்கு ஞான யோகம் என்று பெயர். ஞான யோகத்தின் சாத்யம் பரம புருஷார்த்தம் அல்லது மோக்ஷம். இதில் ‘யோகம்’ —> எது ப்ரம்மனிடம் கொண்டு சேர்க்குமோ அது.

(2) இரண்டு வாழ்க்கைமுறை (நிஷ்டா த்3வயம்_ निष्ठा द्वयम्):

(i) ப்ரவ்ருத்தி மார்க்கம் (प्रवृत्ति मार्ग:)

கிரஹஸ்த ஆஸ்ரமம்; இல்லற வாழ்க்கை முறை. இல்லறத்தில் இருப்பவர்களுக்கு கர்ம யோகம் என்ற சாதனை பரிந்துரைக்கப்படுகிறது.

(ii) நிவ்ருத்தி மார்க்கம் (निवृत्ति मार्ग:)

சந்யாச வாழ்க்கை முறை, துறவறம். ஞான யோக சாதனைக்கு துறவற வாழ்க்கை முறை பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. 

* இந்த வாழ்க்கை முறை ஒருவனுக்கு மோக்ஷத்தைக் கொடுக்காது, சாதனையே மோக்ஷத்தை நிர்ணயிக்கிறது. இல்லறத்தில் இருந்து கொண்டும் ஞான யோகத்தை மேற்கொண்டு ஒருவன் மோக்ஷத்தை அடையலாம். 

இங்கு கிருஷ்ணர் தன்னை ஒரு குறிப்பிட்ட நாளில், குறிப்பிட்ட நேரத்தில் பிறந்த யாதவ குல கிருஷ்ணனாக அல்லாமல், இறைவனாக ஈஷ்வரனாகப் பேசுகிறார். உண்மையில் ஒரு சில இடங்களைத் தவிர முழு கீதையும் அவர் பகவானாகவே உபதேசிக்கிறார். 

இந்த சுலோகத்தில் பகவான், வேதத்தில் இரண்டு விதமான மார்க்கங்கள் முன்னரே என்னால் விளக்கப்பட்டுள்ளது என கூறுகிறார். நிஷ்டா - உறுதியாக பின்பற்றும் வாழ்க்கை முறை. உதாரணமாக, இறைவனின் நாமத்தை ஜபிக்கும் வாழ்க்கை முறையை பின்பற்றுபவன் ஜப-நிஷ்டன் என்றும், பிரார்த்தனை மற்றும் தவத்தை முக்கியமாகக் கொண்ட ஒருவன் தபோநிஷ்டன் என்றும் அழைக்கப்படுகிறான். ப்ரம்மத்தை அடைவதை நிஷ்டையாகக் கொண்டவன் ப்ரம்ம-நிஷ்டா. இங்கு பகவான் முன்னரே உலகத்திற்கு தான் தெரியப்படுத்திய, சந்யாசிகளான சாங்கியர்கள் பின்பற்றும், ஞானத்தை சாதனையாக கொண்ட ஞான யோகத்தை சொல்கிறார். சந்யாசிகள் அல்லாத, கர்மத்தில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருக்கும் மற்றவர்களுக்கு, அதாவது கர்ம யோகிகளுக்கு கர்ம யோகத்தை சொல்கிறார். 

सम्यक् ख्यायते सा वैदिकी सम्यग्बुद्धि: साङ्ख्या । तया प्रकाश्यत्वेन सम्बन्धि तत्त्वं साङ्ख्यम् ।। 

तद्विषया बुद्धि: साङ्ख्यबुद्धि: ।  सा साङ्ख्यबुद्धि: येषां ज्ञानिनाम् उचिता भवति ते साङ्ख्या: ।।

‘ஸாங்க்ய’ எனும் சொல்லின் பொருள் அறிவு அல்லது ஞானம். பகவான் கீதையில் அதை சந்யாசம் என்ற அர்த்தத்திலும் உபயோகிக்கின்றார். ஞானத்திற்காகத் தன்னை அர்பணித்தவர்கள் ஸாங்கியர்கள் என்றும், எல்லா உபநிஷத்திலும் தெளிவாக விளக்கப்படும் வேதாந்தத்தின் மைய விஷயமான இந்த ஞானம் ஸாங்க்யம் என்றும் கூறப்படும். வேதாந்தத்தின் ஒரே முக்கிய கருத்து ‘ஆத்மாவே ப்ரம்மன்’ என்பதால் ஸாங்க்யம் ப்ரம்மத்தைக் குறிக்கும். மேலும் ப்ரம்மத்தை ‘ஸாங்க்யம் ப்ரம்ம’ என்றும் ப்ரம்மத்தை பற்றிய ஞானத்தை ஸாங்க்யம் என்றும், அந்த ஞானத்தை பின்தொடர்பவர்களை ஸாங்க்யர்கள் என்றும் அழைக்கலாம்.

கர்ம யோக மற்றும் ஞான யோக வாழ்க்கைமுறை, வைதிக நெறியில் நான்காகப் பிரிக்கப்பட்ட வாழ்க்கையின் படி நிலைகளில் ஒத்துப் போகிறது. ப்ரம்மசரிய-ஆஸ்ரமம் என்று அழைக்கப்படும் முதல் நிலை, கற்றலை முக்கிய குறிக்கோளாகக் கொண்ட பருவமாகவும் அடுத்த ஆஸ்ரமமான கிரஹஸ்தத்திற்கு ஒருவனை தயார் செய்யும் பருவமாகவும் உள்ளது. சாந்தோக்ய உபநிஷத்தில், பனிரெண்டு வயதில் குருகுலத்திற்குச் சென்ற ஸ்வேதகேது, பனிரெண்டு வருடங்கள் குருகுல வாசம் செய்ததாகப் படிக்கின்றோம். ஆக, ஒருவனது வாழ்க்கையின் முதல் இருபத்தி நான்கு வருடங்கள் ப்ரம்மசரிய-ஆஸ்ரமத்தில் கழிகிறது. குடும்ப வாழ்க்கையை பிரதானமாகக் கொண்டதாக, இரண்டாவது நிலையான கிரஹஸ்த-ஆஸ்ரமம் அமைகிறது. வானப்ரஸ்த-ஆஸ்ரமம் என அழைக்கப்படும் மூன்றாவது நிலையில், மண வாழ்க்கையில் இருந்தபோதிலும் கணவன் மனைவி நண்பர்களைப் போல வாழ்வதோடு, உலக சம்பந்தமான லெளகிக பொறுப்புக்களைச் சிறிது சிறிதாகக் குறைத்துக் கொண்டு, எளிமையான திருப்தியான வாழ்க்கைமுறையை மேற்கொள்கின்றனர். இந்த வானப்ரஸ்த-ஆஸ்ரம வாழ்க்கை ஒருவனை நான்காவது மற்றும் இறுதி நிலையான துறவறத்திற்கு தயார்படுத்துகிறது. உண்மையில் உலகம் தரும் இன்பங்களில் வைராக்கியமும், தத்துவத்தை அறியும் வேட்கையும் கொண்டவனாகத் தன்னை அறியும் ஒருவன் அன்றே சந்யாசம் எடுத்துக் கொள்ள வேதம் அவனுக்கு முழுஅனுமதி அளிக்கிறது.

=> சந்யாசத்தின் வகைகள்:

  சாஸ்திரத்தில் இரண்டு முக்கிய வகையான சந்யாசம் பேசப்படுகிறது. இது குறித்த ஒரு சிறிய விளக்கம் சென்ற அத்யாயத்தில் சுலோகம் 2.19-ல் பார்க்கப்பட்டது. இங்கு வேறொரு கோணத்தில் அதைப் பற்றி விசாரம் செய்யலாம். 

(1) ஏற்கனவே ஞானத்தை அடைந்த ஞானி ஒருவன், ஞான நிஷ்டைக்காக மேற்கொள்ளும் சந்யாசம், வித்3வத் சந்யாசம்(विद्वत् संन्यास: ). உ.ம். ப்ருஹதாரண்யக உபநிஷத்தில் யாக்ஞவல்க்யர் எடுத்துக் கொண்ட சந்யாசம். ப்ரம்மசரிய-ஆஸ்ரமம், கிரஹஸ்த-ஆஸ்ரமம் மற்றும் வானப்ரஸ்த-ஆஸ்ரமம் இவற்றில் எந்த நிலையில் ஞானம் அடையப்பட்டிருந்தாலும் ஒருவன் நேரடியாக வித்3வத் சந்யாசத்தின் மூலம் கடமையை துறந்து சந்யாச-ஆஸ்ரமத்தை மேற்கொள்ளலாம். 

(2) இரண்டாவதான சந்யாசம் விவிதி3ஷா-சந்யாசம்(विविदिषा). தன்னை, ஆத்மாவை அறிய விரும்புபவர்களாக, அதற்காக பின்பற்றப்பட வேண்டிய பாதையை நன்கு அறிந்தவர்களாக, இவர்கள் சந்யாசத்தை மேற்கொள்கிறார்கள். वेदितुम् इच्छा - विविदिषा (வேதி3தும் இச்சா2 விவிதி3ஷா) - அறிய விரும்புவது. உலக இன்பங்களில் ஆர்வமற்றவர்களாக, போதிய அளவு விவேகத்துடனும், வைராக்கியத்துடனும், நிலையான - நிலையற்ற வஸ்துக்களைப் பகுத்தறியும் தகுதியுடனும், மோக்ஷத்தை அடையும் இச்சையுடன் கூடிய முமுக்ஷுவாக, ஆத்மாவை ப்ரம்மமாக அறியும் பொருட்டு எடுத்துக் கொள்ளப்படும் இந்த சந்யாசம் விவிதி3ஷா-சந்யாசம்.   

ஆபத்-சந்யாசம் என்றழைக்கப்படும் மூன்றாவது வகையான சந்யாசம் ஒன்று உள்ளது. மரணத் தருவாயில் இருக்கும் ஒருவன், இல்லறத்திலோ அல்லது வானப்ரஸ்தத்திலோ அல்லாமல் சந்யாசியாக உயிர் துறக்க விரும்புபவன் எடுத்துக் கொள்ளும் சந்யாசம். ஆபத் (अापत्)என்பதன் பொருள் ஆபத்து. இப்படிப்பட்ட துறவறத்தை மேற்கொள்ள குருவும் கூடத் தேவையில்லை. சூரியன் மற்றும் பஞ்ச பூதங்களுடன் அனைத்து கடவுளர்களையும் சாக்ஷியாகக் கொண்டு அதற்கான மந்திரத்தை உச்சாடனம் செய்து எடுத்துக் கொள்ளும் உறுதிமொழி. ஒருகால் அவன் இக்கட்டிலிருந்து மீண்டு பிழைப்பானாகில், அவன் மேற்கொண்ட உறுதிமொழியை முறையாக அங்கீகரித்துக் கொள்ளலாம். இம்முறைமையில் தான் சங்கரர் சந்யாசம் எடுத்துக் கொண்டார். 

=> சங்கரரின் சந்யாசம்:

இள வயதிலிருந்தே சங்கரருக்கு சாதுவாக வேண்டும் என்ற ஆர்வம் இருந்தது. ஆனால் அவருடைய தாயார் அதற்கு ஒப்புதல் அளிக்காமல் இருந்தார். இப்படி சென்றுகொண்டிருந்த அவரது வாழ்க்கையில், ஒரு நாள் ஆற்றில் குளித்துக் கொண்டிருக்கும் போது தனது காலை கவ்விக் கொண்ட முதலை ஒன்றின் உதவி கிடைத்தது. இச்சூழ்நிலையை தனக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்ட சங்கரர், கரையோரத்தில் தனக்காக காத்துக் கொண்டிருந்த தன் அன்னையிடம் நடப்பதைக் கூறினார். இது ஒரு களியாட்டமாகவோ அல்லது ஒருவேளை இந்த முதலை ஸம்ஸாரத்தை குறிக்கும் குறியீடாகவோ கூட இருக்கலாம் நமக்கு தெரியாது. தனது மைந்தனின் நிலைமையைப் பார்த்து கூச்சலிட்டு அழ ஆரம்பித்த தாயிடம் சங்கரர், சந்யாசத்திற்கான உறுதிமொழியை எடுத்துக் கொண்டால் இந்த முதலை தன்னை விட்டுவிடும் என்று கூறினார். தாயும் அதை ஒப்புக் கொண்டார். அப்போது அவரது வாழ்க்கை ஆபத்தின் விளிம்பில் இருந்ததால் ஆபத்-சந்யாசம். சங்கரர் அதற்கான மந்திரத்தை உச்சாடனம் செய்து சங்கல்பத்தை மேற்கொண்டார். என்ன ஆச்சரியம்! முதலை அவரது காலை விடுவித்தது. 

பிறகு அவர் ஆற்றங்கரையை அடைந்தவுடன், அவரது தாய், ‘சரி வா, நாம் வீட்டிற்குப் போகலாம்’ என்றார். சங்கரர், ‘நான் இப்போது சந்யாசி’ என்றார். முதலையின் பொருட்டே உறுதிமொழி எடுத்ததாக தாய் கூறிய போது, சங்கரர், ‘இல்லவே இல்லை. நான் உறுதிமொழி எடுத்துவிட்டேன். ஆகவே நான் செல்கிறேன்’ என்று கூறி நர்மதா நதிக்கரையில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த கோவிந்த-பகவத்-பாதா எனும் குருவை அடைந்து அவருடைய சிஷ்யரானார். அங்கு சங்கரரின் உறுதிமொழியை அங்கீகரித்து கோவிந்தபாதா முறையான சந்யாசம் வழங்கினார். 

சந்யாச-ஆஸ்ரமத்தில் மரணித்தவன் நற்கதியை அடைவதாகவும் அல்லது மறு பிறவியை அடைவதில்லை என்றும் மக்கள் நினைக்கிறார்கள். ஒருகால், அப்படி பிறந்தபோதிலும் ஆத்ம ஞானத்தை அடைவதற்கான மேலான சூழ்நிலையில் பிறப்பெடுக்கும் வாய்ப்பு இருப்பதாக நம்புகிறார்கள். ஒருவேளை சாதுவாக தனது வாழ்க்கையை தொடங்கும் வாய்ப்பு எளிதாக இருக்கும் குடும்பத்திலோ அல்லது ப்ரம்மச்சரிய நிலையிலிருந்து இல்லறத்திற்கு செல்லாமல் நேரடியாக துறவறம் மேற்கொள்ளும் வாய்ப்பு இருக்கும் பிறப்போ அமையலாம்.  

=> ஒரு சந்யாசியினால் செய்யப்படும் கடைசி சடங்கு:

துறவறம் மேற்கொள்ளும் சந்யாசி, அனைத்து விதமான கர்மங்களையும் விடுவதற்கான குறியீடாக, கடைசியாக செய்யப்படும் விஷேஷமான அக்னிச் சடங்கு ஒன்று உள்ளது. இந்த சடங்கானது அவன் அனைத்துவிதமான வைதிக மற்றும் லெளகிக கடமைகளிலிருந்து விடுபட்டதைக் குறிக்கிறது. சந்யாசத்தை எடுத்துக் கொள்பவன், ஆத்ம ஞானத்தை அடையும் பொருட்டு மற்ற கடமைகளிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொள்வதாக சொல்லி, தனது மூதாதையர்களின் ஆசிகளைக் கேட்டு, பின்னர் அபயத்திற்கான உறுதிமொழியை அதாவது மரம் செடி உட்பட எந்தவொரு ஜீவராசிக்கும் எந்தவித தீங்கும் விளைவிக்க மாட்டேன் என்ற உறுதிமொழியை எடுக்கிறான். மேலும் இந்த சமுதாயத்தில், பொருளாதாரம் மற்றும் அரசியல் நோக்கில் யாருக்கும் தான் போட்டியாளன் அல்ல, ஞானமே முழுக் குறிக்கோள் என்பதற்கான உறுதிச்சொல்லையும் தருகின்றான். இதன் பின், மோக்ஷத்திற்கான திசையான வடக்கு நோக்கி அடையாளத்திற்காக சில அடிகள் எடுத்து வைத்து, குருவினால் திரும்பி அழைக்கப்பட்டு, எளிமையான உடைகள் கொடுக்கப்பட்டு, சேவை செய்யும் மனப்பான்மையுடன் குருவிடம் கற்றலைத் தொடர்கிறான். இதுவே வித்வத் சந்யாசம் மற்றும் விவிதிஷா-சந்யாசத்திற்கான வழிமுறைகள் என்று சங்கரர் தன்னுடைய பாஷ்யத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.

=> கர்ம யோகத்தின் நோக்கம்:

கர்மமானது பந்தத்தில் பிணைக்கிறது என்பதில் எவ்வித ஐயமும் வேண்டாம். ஆனால் விருப்பு வெறுப்பை மட்டுப்படுத்தும் நோக்குடன், அந்தக்கரண-சுத்திக்காகவும் ஈஷ்வரனுடைய அருளைப் பெறுவதற்காகவும் செய்யப்படும் பிரார்த்தனை, சடங்குகள் மற்றும் கடமைகள் உள்ளிட்ட எல்லாவித கர்மங்களும் மோக்ஷத்திற்கான சாதனையாக, யோகமாக மாறுகிறது. கர்ம-யோக வாழ்க்கை வாழ்ந்தவனுக்கே சந்யாசம் சாத்தியப்படுகிறது. ராகத்வேஷத்தை மட்டுப்படுத்தாத துறவறம் வேதனைமிக்கது. 

கர்மம் அல்லது ஞானம், இரண்டில் தனக்கு எது நன்மையை கொடுக்கவல்லது என்று கேட்ட அர்ஜுனனிடம் பகவான், கர்ம-யோகம் மற்றும் ஞான-யோகம் என்ற இந்த இரண்டு வித வாழ்க்கைமுறையை அறிமுகப்படுத்துகிறார். இரண்டுமே மோக்ஷம் என்னும் முடிவை நோக்கியே செல்கிறது. இரண்டுமே (சுலோகம் 2.19 விளக்கப்பட்ட) ஸர்வ-கர்ம-சந்யாசத்தை, ‘நான் எந்த செயலையும் செய்பவன் அல்ல’, ‘நான் அகர்த்தா’ எனும் ஞானத்தையே அடைவிக்கிறது. 

----------------------------------------------------------------------------------